Afscheid

Ik sta op van het bankje en loop braaf achter Pip aan naar een kamertje. Vluchtig kijk ik nog even rond of “meneer kaartje” ergens opduik, maar hij is in geen velden of wegen meer te bekennen. Omdat ik zeker wil weten dat het bij hem terecht komt, besluit ik de assistent die ons riep mee te nemen in mijn complot.
“Ik heb hier een kaartje voor de dokter”, zeg ik zo koel als ik kan tegen de assistente. “Zou je dit aan hem kunnen afgeven?”.
Enthousiast vertelt ze dat hij toevallig op de afdeling rondloopt. “Zal ik hem even roepen?”

Ik probeer mijn gezicht te ontspannen en zeg heel stoer “Nee hoor, het is zomaar een kaartje en het is niet nodig om het persoonlijk af te geven”. Ik hoop dat ze het hierbij laat. Mijn hart gaat tekeer en gelukkig doet ze wat ik vraag. Ze stopt het kaartje in het zakje van haar werkkleding. Pip krijgt nergens iets van mee en staat inmiddels in haar romper de show te stelen. Ideaal, dan kan ik tenminste rustig mijn toneelstuk afmaken.

De arts waarmee we een afspraak hebben komt binnenlopen. Laten we snel de afspraak starten, des te sneller sta ik weer veilig buiten, schiet het door mijn gedachten.
De arts gaat zitten en maakt contact met onze vechter.
Ze is trots op Pip. Onze vechter is goed gegroeid en ziet er gezond uit. Een bevestiging van wat we eigenlijk zelf al wel dachten. Maar toch is het altijd fijn als dit nog eens gezegd wordt. Terwijl ik Pip weer aankleedt, wordt er op de deur geklopt. Even denk ik dat de assistente iets vergeten is. Ik kijk in het rond of ik rondslingerende spullen zie liggen, maar behalve de houten dieren van Pip is er in de ruimte niets te vinden dat er niet thuishoort.

Zodra de deur openslaat zie ik het meteen. Het is meneer kaartje. Hij staat met een envelop in zijn handen in de deuropening. Geen weg terug voor schijtluis mama.

“Ik wil je toch even persoonlijk komen bedanken voor het kaartje”. Jaloers kijk ik zijn kant op en ik weet dat ik ook niets liever had gedaan. Persoonlijk iemand aanspreken en er niet voor wegduiken. De eerste traan wringt zich al naar buiten. Precies waar ik al bang voor was. “Dankjewel”, zeg ik met een bibberende stem. Inmiddels heeft de traan zich naar buiten gewurmd en zijn er wat vrienden bij hem aangesloten. Ik laat het  gebeuren; het is zoals het is. Ik hoor hem zeggen dat het ook op hem indruk heeft gemaakt. Waar ik altijd dacht dat dit gewoonweg zijn werk is, is deze invulling toch niet helemaal juist.
“Fijn om jullie zo te zien”, zegt hij. We praten samen even na over de gebeurtenis en de spanning. Hij bedankt me voor het kaartje en ik?
Ik bedank hem, kijk hem aan en zeg hoeveel dit voor ons betekend heeft. Trots kijk ik naar Pip en neem ik afscheid van een gebeurtenis die ons altijd zal bijblijven.