Berna: Ongeloof en blijdschap

In de wachtkamer verheug ik me erop om de drie kleintjes weer te zien. Ze zullen wel een stuk groter zijn dan de vorige keer. Zo bijzonder om te zien. Onzeker gniffelend lig ik even later op de stoel van de gynaecoloog. Hij valt direct met de deur in huis en geeft aan dat het niet om te lachen is. Dat deze zwangerschap een ‘foutje’ is dat nooit had mogen gebeuren. Wat dan volgt is een lange lijst met risico’s in deze zwangerschap. We weten niet wat we horen. Tenslotte informeert hij ons over reductie. Dit houdt in dat we een of twee vruchtjes kunnen reduceren. Met open mond staar ik hem aan. Ik weet dat de verwardheid en ongeloof nu nog groter zijn dan mijn blijdschap, maar reductie? Nee, dat nooit! Daar zou ik nooit mee kunnen leven. Gelukkig staat Andor er net zo in en geven we direct aan dat deze zwangerschap ons gegeven is en we niet gaan beslissen over leven en dood en dat ze alle drie welkom zijn. Hoe moeilijk het ook wordt. Andor zegt er wel bij, dat zodra blijkt dat een de gezondheid van de andere twee in de wegstaat, we dan wellicht terugkomen op deze beslissing. Voor de rest laten we de natuur zijn gang gaan. De gynaecoloog legt uit dat hij verplicht is om deze keuze voor te stellen en dat hij onze keuze respecteert. 

In de auto op weg naar huis kan ik alleen maar huilen. We hadden ons geen seconde zorgen gemaakt over de zwangerschap, waren meer bezig met de praktische dingen zodra ze er waren. De zorgen en vragen die in mijn hoofd zaten zijn nog veel groter en meer geworden. Hoe gaan we dit doen? Maar nog belangrijker: gaan ze het alle drie redden? Red ik het überhaupt? Nooit bij stilgestaan hoe risicovol deze zwangerschap is. 

We zijn een week verder en Andor, Stan en ik gaan twee weken weg met zn drietjes. In een Landal huisje in Duitsland. Even rust, even helemaal niks. Mijn buik begint flink te groeien en als ik het nog even geheim wil houden, op het werk en bij onze vrienden, dan moeten we nu ‘onderduiken’. Heel vervelend ;)

Eenmaal terug, kunnen we bijna direct door naar de fertiliteitskliniek voor de laatste echo daar. Maar pff wat zijn deze weken goed geweest! We hebben gepraat, gepraat en gepraat. Maar ook plannen gemaakt en alles overzichtelijk gemaakt wat we allemaal moeten regelen en wat er moet gebeuren. Heel fijn voor een controlfreak zoals ik. En dan heb ik het nog geen eens gehad over mijn extreme misselijkheid! Niet normaal, kan alleen de geur al van vlees, koffie en kruiden niet verdragen. Ik had bij Stan destijds ook wel last, maar dat was niet te vergelijken. Hoe stom het ook klinkt, de misselijkheid brengt ook een stukje rust. Ik weet dan dat het nog steeds goed zit en ik nog steeds zwanger ben. Van alle drie dat weet ik niet, maar op de een of andere reden heb ik het gevoel dat dat wel goed zit. En dan, dan gebeurt er iets heel moois wanneer ik de kleintjes met 11 weken op het beeldscherm zie verschijnen. Al mijn zorgen verdwijnen naar de achtergrond en blijdschap overheerst. Ik word op slag verliefd op de drie kleine guppy’s in mijn buik! Alles erop en eraan! Wauw, wat een wonder. Wat een geluk dat wij uitgekozen zijn om papa en mama te worden van een drieling! Tranen staan in mijn ogen, niet van ongeloof maar van pure blijdschap!