Waarschijnlijk herken je het wel, je gaat een avontuur aan, een avontuur dat je nog niet kent. Iets nieuws. En toch ga je ervoor. Soms moet je bij een avontuur niet vragen waarom.
Spannend, niet wetende wat je te wachten staat, maar ondanks dat ga je het avontuur niet uit de weg. Je gaat ervoor, ooit alleen en in dit geval samen. Allebei tegelijk. Soms is het lang wachten voor de achtbaan, maar soms kun je ook zo doorlopen. Dat laatste is soms fijn, maar maakt het avontuur ook heel anders.
De spanning is beduidend minder als je snel aan de beurt bent. Je hebt geen tijd om je er echt op te verheugen maar ook geen tijd om ertegen op te zien en je zorgen te maken over wat komen gaat.
Ook is er geen tijd om de spanning hoog op te laten lopen. Fijner? Dat weet ik niet, het is anders…, de weg ernaartoe is heel anders.
En dan, dan komt het moment dat de achtbaan in zicht is. Je ziet het begin, een voorbeeld van hoe het gaat. Langzaamaan kom je samen dichterbij.
De spanning stijgt, wat gaat het ons brengen? Hoe gaat het zijn en wilden we echt in deze achtbaan? Mocht je al twijfelen, dan sta je nu te ver vooraan om nog terug te gaan. Eigenlijk twijfel je ook niet, maar het komt nu wel heel dichtbij.
Het echte moment om in te stappen, samen, hand in hand, want beiden weet je niet wat er gaat komen. Nu niet en straks niet.
Een achtbaan met vragen, een achtbaan van gevoelens. Afwisselende gevoelens en gedachten. Spanning, verdriet, blijdschap, loslaten, angst.
Kom we gaan, we gaan instappen samen. Want als we nu niet gaan dan weten we de antwoorden nooit.
Mis niets!
Schrijf je in op de nieuwsbrief en ontvang alle nieuwe blogs
Eens in de twee weken komt er een nieuw verhaal over het leven en overleven met onze drieling. Met een lach, een traan en de nodige humor.
Geef een reactie