De bevalling

Bevallingsverhalen, verhalen die vaak niet positief zijn. Het was zwaar, had lang geduurd, was uiteindelijk toch een keizersnee, baby lag niet goed of was nog niet ingedaald en vele andere uitspraken. Voor velen geen feestje.

Ik zie mezelf nog binnen komen op mijn bed in de operatiekamer. Het was net een kroeg bomvol met mensen, al vond ik persoonlijk de kledingkeuze eentonig en miste ik de drank.
Mijn onderlijf verdoofd van de ruggenprik, word ik de operatiekamer binnen gereden.
Een massa mensen staat op ons te wachten, komen die allemaal voor mij? Dat zou ik snel genoeg weten, want direct na binnenkomst wordt er een time out ingelast. Een time out terwijl ze nog niet eens begonnen zijn. Ik ben benieuwd wat dat betekend.
De massa mensen gaat om me heen staan en één iemand neemt het woord. Hier ligt mevrouw Slits, “ja dat ben ik”, wilde ik als grapje zeggen maar hield wijselijk mijn mond. Vandaag gaan we haar drie baby’s halen.

Ik kwam erachter dat een time out een bespreking is, die vooraf plaatsvind en waarbij de taakverdeling besproken wordt. Voor mij een geruststelling om te weten wat ieders taak is en wie ik het hardste nodig zou gaan hebben. Ik werd niet genoemd, waardoor ik het idee had er niet helemaal bij te horen. Ik lieg het niet als ik zeg dat er twintig mensen aanwezig waren. De precieze taken weet ik niet meer maar ik weet wel dat ik tijdens de time-out geen overbodige taken gehoord heb, kortom iedereen was terecht en nuttig aanwezig.

Omdat ik goed verdoofd was, met de hoop dat dat ook zo ging blijven, had tot op dit moment de anesthesiste geen taak. Zij bood aan mijn rechterhand vast te houden, mocht ik daar behoefte aan hebben. Nee joh, was mijn eerste gedachte. Ik kan dit samen met Jos aan mijn linkerzijde.
Vervolgens heb ik de hele bevalling braaf hand in hand gezeten met een wildvreemde aan mijn rechterzijde. Als ik haar vandaag de dag zou tegenkomen, zou ik haar niet meer herkennen.

Zo, we gaan beginnen gaf de gynaecoloog aan. Prima, ik was er klaar voor. Doe mij maar een wijntje lachte ik van binnen.
Braaf legde ik mijn benen in de daarvoor bestemde beugels. Op het aangeven van de deskundige zou ik mogen gaan persen. Blijkbaar gebeurde er dus al iets want ik weet dat je pas mag persen zodra er weeën aanwezig zijn.

Op het aangeven van de gynaecoloog begon ik met persen. Twee keer was voldoende want daar kwam, nieuwsgierig als ze is, Tess al aan (10:01 uur). Huilend en wel verscheen ze op de wereld. Zo dat is nummer één, maar daarbij waren we nog niet eens op de helft. Tess werd direct weggehaald om haar een goede start te geven. Echte zorgen had ik even niet want mijn concentratie moest naar baby twee. De bedoeling was dat Pip baby twee ging worden. Ik zeg de bedoeling, want Janne dacht er iets anders over. Eigenwijs als ze is stak ze haar been uit en konden ze er niet omheen. Daar kwam ons tweede meisje, Janne (10:04 uur). Ook zij kwam huilend ter wereld en werd net als Tess in een warmtezak naar een andere ruimte gebracht.

En daar was ze dan, de laatste en de dapperste. Onze Pip! Klein als ze was maar een echte vechter. Welkom Pip (10:07 uur), wat ben je toch een held. In 6 minuten tijd heb ik op natuurlijke wijze drie gezonde meiden op de wereld gezet. Mijn werk zit er op.
Met een lach en een traan nemen we afscheid om ze na een frisse douche weer snel te mogen bewonderen.