Het moment dat ik mijn ouders belde om te vertellen dat ze opa en oma zijn geworden, ik de naam van onze kinderen uitspreek en ineens twijfelde.
Het moment dat ik de kinderen aan tafel roep en nog altijd spijt heb van de naam die ik ze heb gegeven. Ze aanmeld op de basisschool en ik liever een andere naam op het aanmeldformulier zou schrijven. Ze gaan trouwen, haar naam in de kerk hardop wordt uitgesproken en ik me bijna zit te schamen.
Hoe weet ik zeker bij het kiezen van een naam dat ik daar geen spijt van ga krijgen? En dat maal drie?
En wie krijgt nu welke naam? Hoe gaan we dat beslissen?
In het dagelijkse leven doe ik dat ook vaak. Mensen een naam geven terwijl ik de officiële naam nog niet gehoord heb. Dat is een typische Nina of een echte Bas. Vraag me niet waar ik dat op baseer, maar ik doe het stiekem wel. Meestal geef ik ze de verkeerde overigens en is de naam van de typische Nina, Imke en de echte Bas heet Gerard. Even schakelen en weer door. Maar wat nou als dit gebeurt bij je eigen kinderen?
De twijfel die toeslaat als je een definitieve keuze maakt. Ik heb nooit getwijfeld aan de namen van onze kinderen, maar getwijfeld heb ik zeker. Het is een keuze die je maakt voor de rest van je leven en dat blijft spannend.
Toen niet wetende dat spijt niet mogelijk is en onjuist niet bestaat.
Zodra ik mijn kinderen hun naam gaf, klopte dit.
Het zou niet meer anders kunnen. Tess is een echte Tess, Janne de perfecte Janne en Pip de juiste Pip.
Twijfelen is geen optie meer.
Ik kijk er nu al naar uit om ze aan tafel te roepen, ze in te schrijven op school en vol trots te horen hoe hun namen worden uitgesproken.
Mis niets!
Schrijf je in op de nieuwsbrief en ontvang alle nieuwe blogs
Eens in de twee weken komt er een nieuw verhaal over het leven en overleven met onze drieling. Met een lach, een traan en de nodige humor.
Geef een reactie