Afgelopen week hebben velen van jullie mijn Instagram Story bekeken over de volgeladen borden avondeten.
Onze meiden eten op dit moment goed, heel goed, maar dit is niet altijd zo geweest. Ik besef en weet dat goed eten niet vanzelfsprekend is. Met name bij Pip is het niet altijd van een leien dakje gegaan. Ze had veel moeite met de overstap van vloeibaar naar vast voedsel. De combinatie van vloeibaar met een aantal stukjes stond haar niet aan. Op de een of andere manier konden haar hersenen hier niets positiefs van knutselen. Ik kan me daar ook best een voorstelling van maken. Je krijgt en/of proeft iets dat je niet verwacht of dat je niet aan ziet komen. aan ziet komen.
Ik zou het willen vergelijken met blind proeven.
Een proefspelletje
Je zit op een witte stoel aan een lange tafel. Voor je ogen is een rode geruite theedoek gebonden. Je bent geblinddoekt. Op de tafel staan vier bakjes met elk een andere smaakbeleving. Je ziet het niet, maar de bakjes zijn gevuld met jam, mosterd, sambal en sandwichspread. Op aangeven van de persoon naast je mag je voorzichtig met je vinger in bakje 1 één. Vol spanning steek je jouw hand uit en ga je op zoek naar het bakje. Na wat beweeg- en tastwerk is je vinger aangekomen in bakje één. Alleen al bij het aanraken van de inhoud trek je het liefste direct je hand weg. Een gladde, koude klodder is op je vinger beland. Langzaamaan breng je deze naar je mond en die open je. Je twijfelt nog even, maar de walm die voorbij je neus komt doet geen alarmbellen rinkelen. Het topje van je vinger verdwijnt in je mond. Gelukkig herkennen je smaakpupillen deze sensatie en verraden je hersenen direct dat het hier gaat om aardbeienjam. Hier kom je dus even goed mee weg. Wetende dat echt niet elke bakje iets positiefs gaat opleveren, ga je verder. Kortom, een spannende opdracht.
De twijfel
Bij het laatste bakje beland je vinger in een net wat stuggere brei. Je duwt een beetje door om te voorkomen dat er niets aan je vinger blijft plakken en je straks weer terug moet in deze massa. Terwijl je hand naar je mond gaat, probeer je met je neus een glimp op te vangen. Helaas verraadt die dit keer niets. Het komt nu echt aan op je smaakpupillen en de substantie. Voorzichtig glibbert er een soort van overgeefbreisel je mond binnen. Je schrikt en spuugt het liefst alles uit, maar je wordt tegengehouden door je verstand. Kom op, het is een spelletje.
Je gevoel
Voor Pip was het zeer zeker geen spelletje. Ze moest er niets van weten. En terecht. Ik probeer me altijd in te leven. Als moeder en opvoeder een lastige taak. Je gevoel spreekt, je onmacht speelt op en je zorgen stijgen. In dit geval ging het om eten, maar ik had ieder ander voorbeeld kunnen gebruiken. Het moeilijk in slaap komen, het regelmatig huilen, bijten, alles willen bepalen, haren trekken, het lopen, de fijne motoriek, praten of het maken van zinnen. Waar de een al loopt, spreekt de ander geen woord. De ontwikkeling van kinderen is niet te vergelijken, ook niet bij een drieling. Laat je gevoel spreken en heb het erover met anderen. Veel moeders zullen je zorgen herkennen en je weer even met beide benen op de grond zetten. Als je iets niet vertrouwt, is de stap naar een deskundige zo gemaakt. Doe wat je gevoel je ingeeft. Dat doet je kind ook!
Mis niets!
Schrijf je in op de nieuwsbrief en ontvang alle nieuwe blogs
Eens in de twee weken komt er een nieuw verhaal over het leven en overleven met onze drieling. Met een lach, een traan en de nodige humor.
Geef een reactie