De verpestte verrassing

Als ik ooit zwanger mag zijn, wil ik het geslacht niet weten. Dat zei ik altijd. Gewoon omdat ik ervan uitging dat het geslacht de enige leuke verrassing zou zijn van de bevalling. Daarna zou ik pas weten hoe ik mijn kindje zou noemen. Dat verrassende moment wilde ik niet verpesten.

Uiteraard wist ik toen niet wat er allemaal op ons pad ging komen.
Nog steeds kan ik me in deze gedachten vinden, maar er zijn uitzonderingen. Eén van die duizenden uitzonderingen zijn wij.

Zes namen moeten we gaan verzinnen en ervoor zorgen dat elke combinatie kloppend is. Wie komt er als eerste, welk geslacht heeft diegene en hoe gaat dan het jongere broertje heten? Zouden ze allemaal hetzelfde geslacht hebben? Welke kinderwagen moet het gaan worden en welke kleur muur? Genoeg vragen dus om van wakker te liggen. Over een aantal weken hebben we daar echt geen tijd meer voor, dus nu is er werk aan de winkel. Omdat alles mogelijk is kan mijn controlehoofd dit niet aan. We besluiten dat we bij de twintig weken echo de geslachten van onze kinderen willen weten. Dat gaat ons in ieder geval helpen…… mij vooral.

Heb je een voorkeur, is me regelmatig gevraagd. Zoals elke ouder staat de gezondheid van je kinderen voorop, dus op zich vind ik alles prima. Wel riep ik regelmatig “als het maar geen drie meisjes zijn, dan is alles prima”. Dat wordt een gevecht, als kleine kinderen om speelgoed en als ze wat ouder zijn om make-up. Ik weet dit uit ervaring, omdat wij thuis ook met drie meiden waren. Maar hoe groot is de kans dat ze alle drie hetzelfde geslacht hebben, dat gaat ons echt niet gebeuren.

Baby één heeft niet zoveel zin in de echo en houdt drie kwartier lang het geslacht geheim. Meteen het bewijs dat het mijn kind is, had mijn humor kunnen zijn. Baby twee en baby drie zijn iets minder preuts en eigenwijs.

Ik zie een meisje zegt de gynaecoloog. Hier zie ik nog een meisje zegt ze 3 minuten later. De tussenstand was daardoor meisjes: 2 vs jongens: 0

We gaan nog even terug naar baby één. Daar hebben we ten slotte tijd genoeg voor tijdens een 20 weken echo. Zoals vele van jullie weten duurt dat lang en met drie nog veel langer kan ik je vertellen. De derde baby laat zich, waarschijnlijk helemaal dubbel van het lachen, na drie kwartier ook zien. Drie meisjes zijn het, vertelt de gynaecoloog enthousiast.

Ik keek Jos lachend aan, hij is ten slotte de geslachtbepaler. Waarom roep ik met mijn grote mond dan ook dat soort dingen. Dat is toch vragen om problemen. Met een grote lach op ons gezicht gaan we naar huis. Ik heb er zin in, kom maar op met die make-up doos en de balletpakjes. Drie meisjes, wie had dat ooit gedacht!