Doordoen met een schuldgevoel

Doordoen, een woord dat je niet zo vaak hoort.

Een woord wat niet eens bestaat waarschijnlijk. Nou in mijn hoofd wel.
Door is van doorgaan in tempo en doen is van aanpakken. Doorgaan en aanpakken, maar aangezien dat niet uit één woord bestaat maak ik er doordoen van.

Hier in huis is het vaak doordoen. Dat begint ’s morgens al vroeg en houdt pas op als de meiden in bed liggen. Op zich is met doordoen niks mis natuurlijk, hierdoor kom je vaak op tijd of kom je überhaupt nog ergens. Dankzij doordoen lopen de meiden overdag in kleding in plaats van iedere dag een pyjamadag te organiseren. Het heeft dus zijn voordelen, maar helaas zitten daar ook altijd wat nadelen aan.

Tijdens het doordoen ben ik niet altijd voorzichtig, ook wel lomp genoemd. Opletten, voorzichtig zijn en doordoen zijn geen goede vrienden is me opgevallen. Eerlijk gezegd zijn onze meiden daar de dupe van. Iets waar ik me best wel eens schuldig over voel.
Het lijkt namelijk alsof ik tijdens het doordoen niet altijd besef dat ik voorzichtig moet zijn voor onze meiden. Je hoeft het me niet uit te leggen want ik weet het wel, maar tijdens het doordoen lijkt deze grens te vervagen.

Zeven uur in de ochtend. Een moment waarop twee meiden al krijsend in hun bedje staan en de derde op dit moment nog stil is. Pip ligt nog in haar bedje en lijkt nog te slapen. In mijn ene hand pak ik Tess, ik twijfel even, en pak met links ( mijn lege hand) Janne uit haar bedje. Omdat het donker is op de slaapkamer en ik niet precies zie waar het bedje ophoud geeft Janne (zo lijkt het minder mijn schuld) haar bedje een kleine kopstoot. Ze zet haar stemvolume op maximaal waardoor ik zo snel mogelijk met mijn twee kinderen, inclusief mijn schuldgevoel, het kamertje uit wil. Tess schiet met haar hoofd net langs het deurkozijn van het kamertje. Die heb ik uiteraard zo min mogelijk open gedaan om te voorkomen dat het licht binnenviel. Om me te verplaatsen in Tess schat ik in dat ze net iets te dicht bij een voorbijrazende trein staat te kijken en de wind in haar haren voelt.
Kortom Tess en Janne zijn klaarwakker en ik start de dag al met een schuldgevoel.

Een ander voorbeeld van doordoen is het moment dat ik onze meiden in de auto zet. Uiteraard doe ik dat één voor één. Wat maakt dat er twee meiden samen achterblijven in huis. Geen fijn idee als je weet dat ze tegenwoordig behoorlijk ondernemend zijn. Tess gaat daarom als eerste mee. Ik maak de rechter deur van de auto open, zet haar in het eerste stoeltje en ren weer naar binnen. Ik heb geluk want zowel Janne als Pip zijn aandachtig met de blokken aan het spelen. Pip haar jas is nog open maar zij gaat de eerstvolgende zijn. Deze keuze maak ik niet willekeurig maar daar is tijdens het doordenken over nagedacht.

Ik loop in een drafje met Pip naar de auto waar nu het middelste stoeltje aan de beurt is. Het verstopte stoeltje ook wel genoemd. Een stoeltje waarbij lange armen gewenst zouden zijn. Aangezien ik die niet heb pak ik Pip goed beet en werp haar met een klein vliegwerkje de middelste stoel in. Tot op de dag van vandaag gaat me dit nog goed af. Ik moet trouwens eerlijk bekennen dat zonder doordoen het stoeltje ook niet echt op een liefdevolle manier gevuld wordt. Het gewicht van Pip helpt nog enigszins om haar op een vredige manier te laten landen in de stoel. Soms nog iets wat scheef maar dat is later nog te corrigeren. Een lange correctie tijd heb ik niet want ook Janne moet nog in de auto. Ik maak een sprintje naar binnen waar Janne inmiddels een kleine blokken toren heeft weten te maken. Sorry Janne, de speeltijd is voorbij. Ik pak haar op en loop richting de auto waar ik het laatste stoeltje vul. Om het af te sluiten gooi ik de deur dicht. Je moest eens weten hoe vaak ik dan denk: “Zo, tijd om naar bed te gaan, het is mooi geweest voor vandaag”. De deur dichttrekken en doen alsof ze uit logeren zijn. Uiteraard doe ik dat niet echt maar na het doordoen zou verplicht een powernap moeten worden ingelast. Helaas om 10 uur moet ik bij onze afspraak zijn dus gooi ik haastig de kinderwagen achterin en begin ik over 5 minuten bij de huisarts opnieuw met doordoen.

Aankomend in de wachtkamer met mijn bakbeest neem ik plaats naast een vrouw met een kind op schoot. Ik schat haar iets jonger dan dat ik ben en haar zoontje nog geen twee jaar. “Goedemorgen” zegt ze in alle rust en kijkt glimlachend naar mijn kroost. “Goedemorgen” zeg ik heel beleefd. Ik ga op de stoel naast haar zitten en zou het liefste een kop thee bij haar bestellen. De deur van de huisarts gaat open. “Pip” roept de huisarts. Poeh ja, die hoort bij mij. In de verte zie ik dat het volgende doordoen moment alweer op me staat te wachten.