Handen tekort

Even serieus. Wie heeft er bedacht de mens twee ogen en twee handen te geven? Wie heeft dat in Godshemelsnaam verzonnen?

Ze verspreiden zich over de gehele kamer. Hoekjes en kieren worden ontdekt en met name alle plekken waar mama net niet bij kan zijn enorm in trek. Het blijkt interessant om allemaal een andere hoek van de kamer te kiezen. Precies dan mis ik mijn derde en vierde oog.
Tess die denkt dat ze al balans heeft op één been, Janne die te makkelijk op de bank kan klimmen en Pip die niet altijd even stabiel is in haar yoga houding. Met extra ogen was het allemaal een stuk makkelijker. Twee extra, dan was ik al heel blij geweest. Maar nee ze hebben besloten ons er maar twee te geven. Daar komt de uitdrukking “ogen tekort” natuurlijk vandaan. Zo was waarschijnlijk de notulen genaamd van de desbetreffende vergadering.

Terwijl Janne in de gordijnen hangt, Tess op de bank staat en Pip de luieremmer omarmt geef ik het op met mijn twee ogen. Hoe moeilijk zou het geweest zijn twee extra ogen achter in mijn hoofd te plaatsen? Als ik ze niet nodig heb gooi ik mijn haar eroverheen dus voor het aanzicht hadden ze het niet hoeven laten! Zodra ik één kind sta te verschonen en ik met mijn rug naar de overige bandieten sta. Ik mijn haren op een staart kan doen en de ogen in mijn achterhoofd weer zijn werk kunnen doen. Klinkt toch perfect dit?

En dan die twee extra handen. Ideaal als ik de kids alle drie tegelijk naar boven kan dragen. Het me lukt te koken terwijl ik Janne naast me sta te troosten na een harde val. Ik Pip een schone luier geef terwijl ik Tess haar veter strik. Ik ze alle drie tegelijk kan helpen bij het avondeten. Ik Janne haar pyjama aantrek terwijl ik Pip ondertussen de fles geef.
Ik met Pip aandachtig een boekje kan lezen terwijl ik geniet van Janne en Tess die samen staan te koken.
Ik lekker een wijntje kan pakken terwijl ik de blokken toren zo hoog mogelijk probeer te maken. De jas van Tess alvast dichtmaken terwijl ik Pip haar jam gezicht poets. Ik aandachtig kijk naar de eerste stapjes van Janne terwijl ik zie dat Tess Pip een kus geeft.  Ik ‘zie’ echt alleen maar voordelen. Helaas weet ik dat ik daar nu niets aan verander. Het genieten en organiseren moet ik doen met twee ogen en twee handen.

Ik schenk een wijntje in, ruik de poepbroek van Janne en hoor dat Pip met de luieremmer schuift. Wat kan het toch vermoeiend zijn als er belangrijke besluiten worden genomen zonder de juiste aanwezigen. Want even serieus: Welke ouder zou daar nou niet mee geholpen zijn?