Het avondritueel

23 december 2020

Het is kwart voor zeven in de avond. Peppa pig heb ik inmiddels in de negeerstand gezet, terwijl onze meiden met hun neus tegen de televisie staan gedrukt.

Ik heb ze vandaag al zes keer terug op de bank gezet, maar blijkbaar is dat varken van dichtbij beter te hebben. Binnenkort maar eens proberen, maar nu is het bedtijd. “Wie gaat er mee op de trap?”, vraag ik vol enthousiasme. Ik zet de televisie uit en neem afscheid van de bank. Bij het uitzetten van de televisie geeft Janne een gil alsof ze haar kleine teen plotseling stoot. Ik ben het gewend, negeer het en loop naar de gangdeur. Pip en Tess volgen trouw. En na een laatste gil en een diepe zucht volgt ook Janne.

Geduld

Als een stel slakken lopen ze de trap op. Ze doen hun best, dat weet ik wel. Alleen is dit vaak het moment dat mijn energie onder de nul-lijn is beland. Voor mijn gevoel arriveren we een half uurtje later boven op de slaapkamer. Het naar bed brengen doe ik eigenlijk altijd samen met Jos. Beiden kiezen we een slachtoffer dat als eerste in pyjama zal worden gehesen. Pyjama aan, tanden poetsen, slaapzak aan; je kent het wel. Ritueel één zit er inmiddels op. Zodra ze allemaal met slaapzak aan in bed staan, opent Jos het boek dat hij in overleg met de meiden van de plank heeft genomen.

Het verhaaltje

De hele klas, want zo voelt het ooit, is stil en kijkt vol afwachting richting papa. Het liefst zou ik er een bed naast zetten en meegenieten van het verhaaltje voor het slapengaan. Ik kies ervoor naast het bed van Pip op de grond te gaan zitten. Vol trots kijk ik de kamer rond. Van het verhaaltje krijg ik uiteindelijk weinig mee. Wel ben ik weer opnieuw verliefd op onze meiden, maar zeker ook op Jos! Ik kan er maar kort van genieten want het dichtklappen van het boekje zegt me dat we nog even aan het werk moeten. De allerlaatste loodjes van vandaag. Ik loop de bedjes af om onze meiden een dikke kus te geven.

Het ritueel

Maanden terug was een dikke kus voldoende. Helaas, die tijd is voorbij. “Mama instoppen”, jammert Pip terwijl Ik net een seconde geleden bij Janne het laken heb ingestopt. Ik loop naar Pip en steek ook haar laken aan de zijkant onder het matras. “Mama instoppen”, herhaalt ze. “Ja Pip, ik ben bezig”, zeg ik lichtelijk geïrriteerd. Tess staat nog in bed en kijkt me met grote ogen aan. “Ga maar liggen”, hoor ik Jos tegen Tess zeggen. Als laatste is Tess aan de beurt. Ik stop haar lakentje in en zet haar knuffel recht. “Die kijken”, zegt ze. Ze wil haar knuffelwasbeer linksonder in haar bedje hebben staan. Braaf decoreer ik de wasbeer op zijn vaste plek, waarna ik nogmaals het lakentje instop. “Mama instoppen”, zegt Pip bijna huilend. Mijn intentie is om voor de laatste keer naar Pip te lopen en dan de kamer te verlaten. Inmiddels weet ik dat Tess daarna nog een keer roept. Waarom doen we dit eigenlijk? Waar is de tijd gebleven dat een dikke kus voldoende was? Wie heeft deze structuur bedacht zo net voor het slapen gaan? Ik in ieder geval niet en ook Jos is altijd opgebrand in de avond.

Te laat

We hebben het laten gebeuren. Voordat je het weet , zit je in een structuur die je eigenlijk wilde voorkomen. Het sluipt erin. Pas als het eigenlijk te laat en te lang wordt, komt het besef. We sluiten de slaapkamerdeur en kijken elkaar aan. Het zit er weer op. Onze taak is volbracht. Morgen gaan we voor twee keer instoppen per kind. Het is lastig niet weer in de verleiding te komen van de structuur van vandaag, maar we gaan ervoor. Niet vandaag, morgen. Morgen gaan we er weer voor. Nu gaan we eerst naar beneden. Waar we proosten op weer een goede dag. Of misschien proosten we wel drie keer, net als gisteren.

Oops...

Slider with alias blog header not found.