Het gevoel van falen

Voor zover een ritme mogelijk is met drie baby’s is dat ook gelukt. Het is twee uur ’s middags en de meiden liggen net in bed. We zitten naast elkaar op de bank. Op onze schoot een bordje met daarop een boterham. “Wat een achtbaan is het toch”, zeggen we tegen elkaar. De eerste “val” van deze achtbaan, waarin je niets te vertellen hebt, heeft zo’n drie maanden geduurd. De periode dat onze meiden in het ziekenhuis verbleven. Door alle grote hobbels en diepe dalen zijn de details vervaagd. De “simpele” dingen als het geven van een flesje of het knuffelen werden overspoeld door zorgen en slecht nieuws.

Al snel kan ik terecht. Jaren geleden heb ik de stap ook al eens gezet, dus ik weet een klein beetje hoe het eraan toegaat. Ik wil een andere lading geven aan de vroeggeboorte. Toentertijd heeft het doen van mijn verhaal veel opgeleverd. Wie weet is dit nu weer de goede stap.

Met een brok in mijn keel stap ik over de drempel van de praktijk. Mijn hart bonkt in mijn keel. Ik kom binnen in een smalle wachtkamer met een bankje en een aantal stoelen. Er zitten drie mensen in de wachtkamer. Een moeder met haar dochter, vul ik in, en een meisje van ongeveer 13 jaar. Haar schooltas staat bij haar voeten en ze heeft een mooie vlecht in haar haren. Ik neem plaats op het bankje en verken de omgeving. Aan de muur hangen zelfgetekende portretten. Ik hoop dat dit niet is wat ik kom doen, want dan zijn we zo klaar. Los van het feit dat dat niet bij me past kan ik nog geen fatsoenlijk bloemetje op papier krijgen. Laat staan mezelf. Er komt een vrouw de wachtkamer inlopen. Blond haar en ik schat haar iets ouder dan ik. “Sientje”, zegt ze. Ik kijk verbaasd op, die zag ik even niet aankomen. Ik verwacht altijd dat mensen eerder aan de beurt zijn als ze er al eerder zitten. Ik sta op, pak mijn sjaal van de bank en loop richting de vrouw. Ik twijfel even of ik hier in een volle zaal een hand moet geven, maar gelukkig loopt de vrouw de gang in en kan ik braaf volgen. Daar gaan we dan, denk ik bij mezelf. De rit in de achtbaan zal tot in details besproken gaan worden. Eens kijken of het me lukt deze vrouw mee te nemen in ons bizarre verhaal.

Ik kom binnen in een kamertje dat is gevuld met twee stoelen, een bureau, wat kinderspeelgoed en een groot whiteboard. Er zit een raam in de ruimte waarbij je uitkijkt over een volle parkeerplaats. De vrouw draait zich om, kijkt me aan, en geeft me een hand. “Hi, ik ben Meike”, zegt ze. “Sientje”, zeg ik met een brok in mijn keel. Ik weet dat het nu over mij gaat, mijn verhaal. Vanuit mijn werk ben ik gewend dat de rollen zijn omgedraaid. Dan ben ik diegene die de vragen stelt. Ik weet dus wel een beetje hoe het werkt, maar als het dan jezelf betreft is het toch net een ander verhaal. De antwoorden zullen uit mij moeten komen. Er is geen goed of fout, maar ik zal opnieuw de achtbaan in moeten stappen. De achtbaan met een val die niet te bevatten is. Ik ga zitten en begin mijn verhaal.