“Inmiddels zijn we twee maanden thuis en hebben we een beetje onze weg gevonden.

Voor zover een ritme mogelijk is met drie baby’s is dat ook gelukt. Het is twee uur ’s middags en de meiden liggen net in bed. We zitten naast elkaar op de bank. Op onze schoot een bordje met daarop een boterham. “Wat een achtbaan is het toch”, zeggen we tegen elkaar. De eerste “val” van deze achtbaan, waarin je niets te vertellen hebt, heeft zo’n drie maanden geduurd. De periode dat onze meiden in het ziekenhuis verbleven. Door alle grote hobbels en diepe dalen zijn de details vervaagd. De “simpele” dingen als het geven van een flesje of het knuffelen werden overspoeld door zorgen en slecht nieuws.

Ik heb gefaald

“Waarom?”, vraag ik Jos. “Waarom meldden onze meiden zich na 28 weken al?”. Ik slik een hap van mijn boterham weg en kijk Jos aan. “Dit is allemaal mijn fout. Ik had moeten doorzetten en mijn lichaam had dit nooit op mogen geven.” Terwijl ik het zeg, kan ik honderd tegenargumenten bedenken, maar zo voelt het helaas niet. Ik heb gefaald, en goed ook! Een traan loopt over mijn wang. Jos pakt me vast: “Ik ben trots op je Sien. Je hebt het echt goed gedaan. Ik hoor hem, maar geloof zijn woorden niet. Het gevoel van falen is te sterk en wint het continu van mijn verstand. “Ik ga ergens praten”, geef ik bij Jos aan. Het gaat nu nog goed met me, maar ik wil er voor onze meiden blijven zijn. Nu, maar ook over een aantal maanden en jaren. Ik wil niet dat het een obstakel gaat worden. Jos kijkt me aan: ”Je moet doen wat voor jou goed voelt. Als je maar niet vergeet dat je het heel goed hebt gedaan”. Ik knik en typ ‘psycholoog Brabant’ in op mijn telefoon.

De weg naar de psycholoog

Al snel kan ik terecht. Jaren geleden heb ik de stap ook al eens gezet, dus ik weet een klein beetje hoe het eraan toegaat. Ik wil een andere lading geven aan de vroeggeboorte. Toentertijd heeft het doen van mijn verhaal veel opgeleverd. Wie weet is dit nu weer de goede stap.

Met een brok in mijn keel stap ik over de drempel van de praktijk. Mijn hart bonkt in mijn keel. Ik kom binnen in een smalle wachtkamer met een bankje en een aantal stoelen. Er zitten drie mensen in de wachtkamer. Een moeder met haar dochter, vul ik in, en een meisje van ongeveer 13 jaar. Haar schooltas staat bij haar voeten en ze heeft een mooie vlecht in haar haren. Ik neem plaats op het bankje en verken de omgeving. Aan de muur hangen zelfgetekende portretten. Ik hoop dat dit niet is wat ik kom doen, want dan zijn we zo klaar. Los van het feit dat dat niet bij me past kan ik nog geen fatsoenlijk bloemetje op papier krijgen. Laat staan mezelf. Er komt een vrouw de wachtkamer inlopen. Blond haar en ik schat haar iets ouder dan ik. “Sientje”, zegt ze. Ik kijk verbaasd op, die zag ik even niet aankomen. Ik verwacht altijd dat mensen eerder aan de beurt zijn als ze er al eerder zitten. Ik sta op, pak mijn sjaal van de bank en loop richting de vrouw. Ik twijfel even of ik hier in een volle zaal een hand moet geven, maar gelukkig loopt de vrouw de gang in en kan ik braaf volgen. Daar gaan we dan, denk ik bij mezelf. De rit in de achtbaan zal tot in details besproken gaan worden. Eens kijken of het me lukt deze vrouw mee te nemen in ons bizarre verhaal.

 

 

De rit gaat beginnen

Ik kom binnen in een kamertje dat is gevuld met twee stoelen, een bureau, wat kinderspeelgoed en een groot whiteboard. Er zit een raam in de ruimte waarbij je uitkijkt over een volle parkeerplaats. De vrouw draait zich om, kijkt me aan, en geeft me een hand. “Hi, ik ben Meike”, zegt ze. “Sientje”, zeg ik met een brok in mijn keel. Ik weet dat het nu over mij gaat, mijn verhaal. Vanuit mijn werk ben ik gewend dat de rollen zijn omgedraaid. Dan ben ik diegene die de vragen stelt. Ik weet dus wel een beetje hoe het werkt, maar als het dan jezelf betreft is het toch net een ander verhaal. De antwoorden zullen uit mij moeten komen. Er is geen goed of fout, maar ik zal opnieuw de achtbaan in moeten stappen. De achtbaan met een val die niet te bevatten is. Ik ga zitten en begin mijn verhaal.

 

 

Oops...
Slider with alias blog header not found.

Mis niets!

Schrijf je in op de nieuwsbrief en ontvang alle nieuwe blogs

Eens in de twee weken komt er een nieuw verhaal over het leven en overleven met onze drieling. Met een lach, een traan en de nodige humor.

SIENTJE

Tess, Janne en Pip

Zwanger van 3 meisjes! Lees op deze website alles over het leven van een drielingmoeder.