Het wijnetiket

De eerste echo van onze drieling is alweer ruim twee jaar geleden.

Na de echo hebben we het nieuws met familie en vrienden meteen gedeeld. Tot op de dag van vandaag baal ik er van dat we alle reacties niet hebben gefilmd. Iets wat je nooit meer kunt overdoen en ik jullie zo graag had willen laten zien!
(Lees hier het blog over de reactie van onze ouders)

Omdat veel vrienden en familie op de verjaardag van Jos waren hebben we het gezamenlijk verteld. Eén van mijn vriendinnen was er die dag niet. Omdat ik het leuk vind bijzonder nieuws face to face te vertellen zijn we een aantal dagen later bij ze op bezoek gegaan. “We komen gezellig een wijntje drinken” was ons verzonnen leugen. Omdat ze niet of loopafstand wonen waren we genoodzaakt met de auto te gaan. Kwam dat even goed uit, had ik meteen een goed excuus om geen alcohol te mogen drinken.

Als bedankje voor de leuke avond, want we gingen er vanuit dat het dat ging worden, hadden we een fles wijn meegenomen. Niet zomaar een fles wijn, Jos had in één van zijn creatieve buien een speciaal etiket gemaakt. “Cabaret Sauvignon” luide de titel. Ook de tekening op het etiket loog er niet om, drie omgekeerde babygezichtjes en het cijfer drie pronkte op de voorkant. Als je vluchtig naar het etiket zou kijken dan zou er geen belletje gaan rinkelen.

Eerlijk gezegd ging ik daar ook vanuit. In mijn scenario zouden ze de fles aannemen en de komende twee uur niets doorhebben. En precies zo leek het ook te gaan. We werden hartelijk ontvangen in de woonkeuken waar een volle tafel met lekkers op ons stond te wachten. De koffie en thee stonden klaar en de wijn knipoogde. We zoende bij binnenkomst (toen mocht dat nog gewoon) en ik overhandigde de stiekeme boodschap. Vluchtig werd er naar de fles gekeken en deze werd op tafel gezet.

Een lastig koetjes en kalfjes gesprek volgde. Je moet je voorstellen dat ik niets liever wilde dan het grote nieuws meteen op tafel te gooien. Omdat Jos me een beetje kent hadden we afgesproken niet meteen met de deur in huis te vallen. Ik moest dus even geduld hebben. Terwijl ik mijn theezakje in het warme water dompelde vroeg ik of er nog nieuwtjes waren. Uiteraard kwam er een verse roddel op tafel en ik deed mijn best braaf en geïnteresseerd te luisteren. De echte roddel moest nog gaan komen. Terwijl de thee prima smaakte en de heren hun eerste biertje opende ging ik over op een glaasje fris. Er vloog nog een nieuwtje achteraan en ineens was het zover. Echt helemaal uit het niks bekijkt mijn vriendin aandachtig het wijnetiket en vraagt: “Zie ik dat hier goed?”

Euh wat bedoel je precies, zei ik zo schijnheilig mogelijk. Ik zag de vraag overigens ook echt niet meer aankomen. “Zijn jullie zwanger?” Een grote grijns verscheen op mijn gezicht en volmondig kon ik ja zeggen. Enthousiast begonnen ze ons te feliciteren, al wist ik al dat dit niet de laatste felicitatie zou zijn. Had ze begrepen dat we zwanger waren van een drieling? Dan zou ze de allereerste zijn geweest die dat had geraden. Het is een speciale zwangerschap, vertelde ik na de felicitatie. Vol aandacht keken ze ons beide aan. “Het zijn er drie” vertelde ik. Elke keer als ik het vertelde had ik zelf het idee een groot leugen te verspreiden. Maar het was de bijzondere waarheid. Net als ieder ander vielen ook zij stil en luisterde met open mond naar ons verhaal. Overdonderd en dol enthousiast werden we nogmaals gefeliciteerd. Tot op de dag van vandaag heb ik nooit gevraagd of ze de fles al hebben leeggedronken en geproost hebben op onze meiden.