Waarschijnlijk herinner je het wel, het moment dat je nog alleen met je partner was, zonder kids. Ik had zelf een bepaald beeld over opvoeden en over hoe ik het dan precies zou doen.

Toen onze oudste zoon geboren werd en na een aantal maanden het “echte opvoeden” moest gaan beginnen vond ik dat best een dingetje. In theorie een kind opvoeden is wel even anders dan in de praktijk. Maargoed we sloegen ons er doorheen. Tot nu toe is het opvoeden van hem en zijn jongere broertje best goed gelukt.

Onze wereld stond op zijn kop

Maar toen? Toen stond ineens onze wereld op zijn kop. Op de echo zagen we dat er niet één maar twee baby’s op komst waren. Inmiddels zijn deze twee heren ruim 1,5 en is het opvoeden dus al lang en breed begonnen. Wij hadden de pech dat de twins extreem onrustig waren en we dus continu onze handen vol hadden. Wat dus automatisch betekend dat er minder tijd was voor de oudste twee. Waar ik eerder heel strikt was met “even” op de Ipad werd dat even nu vaak “een paar uurtjes”. Naarmate de twins ouder werden en gingen spelen was al snel duidelijk dat wanneer ik uit hun buurt ging, dit steevast eindigde in één grote huilpartij.

Ik moest gaan loslaten

Ik heb altijd gezegd dat ik mijn eigen dingen wilde blijven doen, maar door dit gedrag kwam ik hier snel van terug. Ik heb het vaak geprobeerd en ze gewoon laten huilen. Ik bleef mijn eigen dingen doen zoals wassen en even naar boven etc.  Wanneer je merkt dat dit continu eindigt in een martelpartij dan is het voor mij wel klaar. Als de oplossing dan blijkt te zijn om in hun zicht te blijven, doe ik dat. Daardoor blijft de was wat vaker liggen en wordt er wat minder vaak gepoetst dan ik eigenlijk zou willen.

Regelmatig kies ik de makkelijkste weg

Bij de oudste twee zorgden we altijd dat ze in hun eigen bed sliepen. Even bij ons in bed was prima, maar ik legde ze daarna altijd terug in hun eigen bed. Onze twins zijn geen makkelijke slapers. Ze liggen vaak wakker en huilen veel. De oplossing? Een kingsize bed voor ons als ouders. Nouja oplossing? Ze blijven onrustig maar slapen naast ons wel beter. Als ze naar bed gaan beginnen ze in hun eigen bed, heel soms lukt ze dit om het vol te houden. Over het algemeen worden ze helaas ’s ochtends altijd wakker in ons bed. Het is de makkelijke weg dat weet ik. Ik heb de moeilijke weg geprobeerd, maar als je zelf nauwelijks slaapt dan is het een strijd die je niet gaan winnen. Of laat ik zeggen, die ik niet kon winnen.

Lopen op de bank? Ik moest er niet aan denken

Mijn huis wordt regelmatig omgetoverd tot springparadijs. Staan en lopen over de bank, dit was altijd een no go. Maar wanneer er twee kinderen continu over je bank heen lopen, ze je keihard uitlachen wanneer je boos wordt en niks geven om een beetje straf, ja wat moet je dan? Met vier opgroeiende kids is mijn bank inmiddels al aardig uitgeleefd.  Snot, eten, drinken, van alles is er al overheen gegaan. Moet ik me dan nog druk maken om kids die over de bank lopen? Ik waarschuw ze continu dat ze voorzichtig moeten zijn en er vooral niet af moeten vallen, maar daar blijft het tegenwoordig bij. Ik heb geen zin om de hele dag politieagent te spelen. Zolang ze weten dat het bij anderen niet mag dan ben ik voor nu tevreden. Als ze ouder zijn en er een nieuwe bank staat dan komen er nieuwe regels.

Ze trekken alles uit mijn kastjes maar spelen heerlijk

Zo probeerde ik ze ook te leren dat ze niet in mijn keukenkastjes mogen. Ook zo’n kansloze missie. Ik kan dan geen tel op mijn kont zitten zonder schreeuwende kids om me heen. Wanneer ik er één bij de kastjes weghaalde en op de trap zette omdat hij niet luisterde, was daar de volgende die het gedrag van zijn broer maar wat graag kopieerde. We hebben haken op de keuken gehad maar na een paar keer flink aan die deurtjes trekken waren ze kapot. Nu laat ik het dus maar gaan. Ze trekken alles eruit en zitten er heerlijk mee te spelen. Op die momenten kan ik in alle rust een kopje koffie drinken. Ik moet wel in de keuken blijven zitten. Loop ik weg, dan plunderen ze de lade met snoep en koek. Ze komen
gemiddeld zo’n zes keer per dag aangelopen met een doosje rozijnen die ze buit gemaakt hebben. Je zult begrijpen dat de rozijnen dan ook bovenaan mijn boodschappenlijstje staan.

De komst van de twins heeft mijn kijk op opvoeden veranderd

Ik was altijd heel erg van de structuur en de regeltjes. Het liefst moest alles perfect en wilde ik vooral alles onder controle hebben. Ik ontdekte dat dit voor mij niet meer werkte, ik was dood ongelukkig en door alle slapeloze nachten aan het eind van mijn latijn. Ik had vier fantastische zoons, maar ik kon er niet meer van genieten. En toen las ik bij iemand “als je de situatie niet kan veranderen dan zul je zelf moeten veranderen”. Daarmee sloeg ze de spijker op zijn kop. Dat was het punt dat ik besloot dat ik het anders zou gaan doen. Mij niet meer druk maken om dingen die er niet zoveel toe doen. Dus ja ik ben makkelijker geworden, ze zitten langer met een scherm voor hun neus dan ik eigenlijk zou willen, ze slapen regelmatig bij ons in bed en ze lopen en springen over mijn bank. Trekken al mijn kastjes leeg en eten de hele dag door rozijnen.  Maar zolang ik van anderen hoor hoe goed ze het daar doen, hoe lief en beleefd ze zijn, dan weet ik dat we het goed doen.

Vind je het leuk onze verhalen te volgen? Dan kan dat op https://www.instagram.com/huisje.vol.testosteron/

Liefs Linda

Oops...
Slider with alias blog header not found.

Mis niets!

Schrijf je in op de nieuwsbrief en ontvang alle nieuwe blogs

Eens in de twee weken komt er een nieuw verhaal over het leven en overleven met onze drieling. Met een lach, een traan en de nodige humor.

SIENTJE

Tess, Janne en Pip

Zwanger van 3 meisjes! Lees op deze website alles over het leven van een drielingmoeder.