Mensen vragen me regelmatig of er wel tijd is om te genieten met een drieling? Tijd om even stil te staan en je trotse moedergevoel de ruimte te geven.
Maandagochtend half vier, ook wel maandagnacht genoemd.
Vanuit onze slaapkamer hoor ik dat er iemand wakker is. Alle drie hebben ze een eigen manier van huilen die we herkennen uit duizenden. In dit geval is het Pip die onze nachtrust verstoort.
Het geluid gaat harder
Omdat ik (zoals waarschijnlijk elke moeder) het huilen als eerste opmerk, voel ik me verantwoordelijk. Ik probeer het nog heel even uit te stellen en hoop dat ze een grapje maakt. Maar helaas, het geluid gaat steeds iets harder.
Badjas aan, sloffen pakken, en met een slaapkop richting de babykamer. Ik ben niet echt een ochtendmens dus laat staan een nachtmens.
Ik slenter de babykamer binnen. En daar ligt ze, al mopperend richting de slaapkamerdeur te kijken. Op het moment dat ik boven haar bed verschijn, ontstaat er een prachtige glimlach op haar gezicht. Een glimlach die niet te stoppen is en waarvan een moeder smelt.
Ik kijk naast haar in het volgende bedje. Daar ligt Tess stil en wakker. Met haar grote blauwe ogen kijkt ze me aan. Ook hier verschijnt haar allermooiste glimlach. Als laatste kijk ik naar het bedje van Janne, waarin ze heerlijk ligt te slapen. Ze heeft haar duim gevonden en is vertrokken naar dromenland.
De genietmomentjes
Daar haal ik mijn energie uit, de kleine genietmomentjes. Ja, je kunt echt genieten van een drieling.
Drie keer genieten noem ik het, wat voel ik me dan een trotse moeder! Zelfs, al is het vier uur in de nacht.
Laten we afspreken dat jullie vannacht weer huilen, zodat ik wederom even mag komen genieten, maal drie.
Mis niets!
Schrijf je in op de nieuwsbrief en ontvang alle nieuwe blogs
Eens in de twee weken komt er een nieuw verhaal over het leven en overleven met onze drieling. Met een lach, een traan en de nodige humor.
Geef een reactie