Berna: Mijn allergrootste wens

5 februari 2020

Hallo allemaal, ik zal me eerst even voorstellen. Mijn naam is Berna en ik ben getrouwd met Andor. Samen hebben we vier prachtige kinderen: Stan van 7 jaar en Fleur, Daan en Noud van bijna 4 jaar. Ik wil jullie graag een kijkje geven in ons prachtige, maar ook drukke leventje. Ik ga jullie eerst mee terugnemen naar het begin.

Na 4 jaren van onderzoeken en behandelingen waren we dolblij met de geboorte van Stan. Ons geluk kon niet op! Omdat de ervaring ons leerde dat zwanger worden niet vanzelfsprekend was zijn we een jaar na zijn geboorte weer de medische molen ingestapt. Poging na poging, een zwangerschap bleef helaas uit. Totdat de gynaecoloog na maar liefst 13 pogingen zei dat we het nog een keer zouden proberen met twee eitjes, voordat we overgingen naar een andere en laatste behandelmethode.

Adoptie was al onderwerp van gesprek

De dag van de behandeling was ik gespannen en emotioneel. Mijn vertrouwen in een zwangerschap was een beetje naar de achtergrond verdwenen. Andor en ik hadden het zelfs al gehad over adoptie. We waren het er over eens dat we het bij twee kinderen zouden houden, ondanks onze wens voor een groot gezin.

Mijn tweelingzus is direct in de auto gesprongen

Anderhalve week later…
Ik moet nog vier dagen geduld hebben voordat ik mag testen, maar ik kan niet meer wachten. Ik voel van alles en denk me echt zwanger te voelen. Mijn tweelingzus Marga voelt aan alles dat het raak is en haalt me over om nu al een test te doen. Wat ontzettend spannend! Trillend zit ik even later in de badkamer met een test in mijn ene hand en in mijn andere hand mijn mobiel met Marga op de luidspreker. Ik denk heel licht een streepje te zien! Dat is voor Marga een reden om in de auto te springen en mijn kant op te komen. Zal onze allergrootste wens uitkomen?

Als mijn zus na vier minuten op de stoep staat is het streepje nog iets donkerder geworden. We weten het zeker: ik ben zwanger!! We zijn helemaal door het dolle heen! Andor is ook heel blij, maar twijfelt toch nog een beetje of ik niet te vroeg heb getest en of de test echt wel positief is.

Ik bloed en niet zo’n beetje ook

Het is zondagavond, ik ben inmiddels zes weken zwanger en morgen heb ik mijn eerste echo. Spannend! We ruimen de boel beneden op en besluiten om naar bed te gaan. Ik loop naar boven en vlak voordat ik de badkamer in stap voel ik wat stromen, ik schrik me een hoedje. Ik ga snel kijken en mijn hart slaat een slag over: ik bloed en niet zo’n beetje ook!

Huilend ren ik naar beneden en vertel het tegen Andor. Hij geeft aan dat hij de verloskundige gaat bellen. In tranen besluit ik mijn ouders te bellen en overstuur roep dat ik een miskraam heb gekregen. De verloskundige zegt dat we nu direct naar de praktijk mogen komen, zodat we weten waar we aan toe zijn. Mijn ouders komen in huis om op Stan te passen. In de wachtkamer kan ik niet stoppen met huilen. Alle spanning en verdriet van de zware hormoonbehandelingen komen er uit. De verloskundige is er en laat me direct plaatsnemen op de behandeltafel. Huilend zeg ik dat ik zo had gehoopt op een tweeling dat dat mijn grootste wens was. Ze spuit de koude gel op mijn nog platte buik en gaat met de doppler op zoek. Binnen een minuut kan ze ons geruststellen en zegt ze dat ze een hartslagje ziet.

Ze bevestigd een derde hartslag

Plotseling is ze stil en vraagt ze aan me: “wist je het?” Wist ik het? Wat wist ik? Zij: “dat het een tweeling is?” Met open mond staren we naar de tweede hartslag. Totdat ik perplex wijs naar iets anders op het scherm. “Is dat er ook eentje??” De verloskundige valt stil en gaat direct kijken. Het lachen verstompt en ze bevestigd een derde hartslag. Kennen jullie de reclame met hetzelfde nieuws dat het er 3 zijn en de moeder in spe begint te lachen en de vader apathisch voor zich uitkijkt? Nou zo ging het bij ons ook, maar dan andersom. Ik was de vader in spe en Andor de moeder. Het lachen kwam van de schrik en het ongeloof.

Zielsgelukkig zijn we dat het geen miskraam was, maar hoe horen we ons precies te voelen bij dit nieuws? Wanneer je hoort dat er een drieling op komst is, is er geen handboek dat schrijft wat de volgende stappen zijn. Buiten het feit dat de zwangerschap enorm risicovol is, staat je leven evengoed op zijn kop wanneer alle drie de baby’s gezond ter wereld komen.

De verloskundige is net als wij ook geschrokken en plakt een uitgeprinte echofoto op het beeldscherm voor haar collega’s morgenvroeg. Die zullen niet weten wat ze zien!

Mijn moeder ziet beren op de weg en maakt zich zorgen

Snel bel ik mijn moeder en houd het nieuws dat het er drie zijn nog maar even voor me, dat vertellen we liever face-to-face. Ik vertel dat alles goed is en dat we, als we thuis zijn, een verrassing hebben. Met als opmerking: dit geloof je nooit! Als we uit de praktijk lopen word ik direct gebeld door Marga die samen met mijn andere zus en mijn broertje op de hoogte werden gehouden door mijn ouders. Het eerste wat ze zegt is: “het is een drieling he?” Thuis aangekomen trekt mijn moeder wit weg als ze het nieuws hoort. Zij ziet allerlei beren op de weg en maakt zich ontzettend zorgen of het allemaal wel goed zal gaan.

En weer gaat het mis

De volgende ochtend voel ik direct als ik opsta dat ik weer aan het vloeien ben. Ik ren naar de wc. Als ik na een tijdje opsta weet ik niet wat ik zie (sorry voor de details): de hele wc pot zit onder het bloed en dikke stolsels. Andor bedenkt zich geen moment en belt direct met het secretariaat van de gynaecologie, waar we gisterenavond naar zijn doorverwezen door de verloskundige. We kunnen meteen terecht. Snel bel ik mijn werk af en maken we ons klaar om te vertrekken. In de war en met buikpijn van de spanning zetten we Stan bij mijn ouders af en rijden direct door naar het ziekenhuis.

Oops...

Slider with alias blog header not found.