Moe maar voldaan

Hallo allemaal. Ik zal me eerst maar even voorstellen. Mijn naam is Gijs en ben de vader van Sientje en dus de opa van de drieling.

Pap wil jij ook een blog schrijven voor mijn site? Dat kun je best!!
Na lang nadenken en veel twijfel heb ik dan toch besloten om iets te schrijven. Waar heb je het dan over? Sientje heeft iedereen netjes op de hoogte gehouden en als opa of oma heb je daar niet zo heel veel aan toe te voegen. Onze beleving is natuurlijk anders. Niet dat we buitenstaanders zijn zeker niet. Je krijgt er als opa en oma wel een flink portie zorgen bij, weliswaar andere dan de ouders van de drie, maar ze zijn er zeker wel.

De grootste zorg was in het begin: kunnen ze dit wel allemaal aan en gaan ze er niet onderdoor?
Nou ik moet zeggen Jos en Sientje doen het verekkes goed. Zeker in het begin hadden ze het zwaar toen de drieling nog in het ziekenhuis lag. Wij staan dan eigenlijk langs de zijlijn mee te kijken en proberen ze zoveel mogelijk te ondersteunen. Of dat nou met koken, bezoeken of er alleen maar zijn is maakte niets uit. Er voor ze zijn was het belangrijkste.

Later als ze allemaal thuis zijn hoop je dat werken en ouders zijn wel goed gaat? Ik moet zeggen dat het met de hulp van familie en vrienden prima gaat. Ik moet wel zeggen dat het voor de opa en oma niet altijd mee valt om een dag weer opvoeder te spelen. We zijn zeker blij als ze tussen de middag hun dutje doen en wij even bij kunnen komen. Bijkomen wil dan zeggen; rustig aan de avondmaaltijd beginnen zonder op te hoeven letten op de messen, kokend water en dergelijke. Na een uurtje of tweee melden de dames zich weer, is het luiers verschonen en dan samen spelen. Nou is het woord samen nog niet helemaal tot de meiden doorgedrongen, maar ik moet zeggen de laatste tijd (sinds ze zich aan elkaar verstaanbaar kunnen maken) gaat het stukken beter.

We moeten wel vaststellen dat de dagelijkse dingen door de jaren heen wel heel wat makkelijker zijn geworden. Ik denk daarbij aan het verschonen van luiers toen en nu. Wat een gemak, dat was 40 jaar geleden wel wat anders. We hadden toen nog van die katoenen luiers. De poepluiers moesten dan eerst gespoeld worden en daarna konden ze pas de wasmachine in. Gelukkig was die al wel uitgevonden door ik denk Jan Miele, Peter Bosch of Angelo Zanussi. Tijdens het slaap uurtje kunnen we dan ook rustig het slagveld onder de tafel schoonmaken zodat ze bij het avondeten de vloer weer een extra tintje kunnen geven. Na het avondeten kunnen opa en oma (kei kapot) de dag, met een welterusten dames, afsluiten.

We vertrekken dan richting eigen huis om daar uitgeteld op de bank het 8 uur journaal te aanschouwen en hopen dat we het weerbericht niet missen omdat we in slaap gevallen zijn. Dat we door de huidige coronacrisis noodgedwongen thuis moeten blijven is natuurlijk wel zeund. (zeund betekent in ons dialect: jammer) Maar we blijven hopen op betere tijden waarin we de kids weer in de armen kunnen sluiten en knuffelen. Want op 1,5 meter afstand is ook niet alles en voor de meiden is het al helemaal niet te begrijpen dat alles achter glas en/of op afstand moet gebeuren. Mocht de isolatie nog lang duren dan zou het zo maar kunnen zijn dat ik nog eens een blogje schrijf. Wie weet ?