Wanneer ik de allereerste kik hoor, schiet ik in mijn kloffie. Ik ben het type dat haar kleding uitdoet en naast het bed laat liggen, ’s morgens schiet ik er zo weer in. Hup, hup, hup naar beneden en snel de flessen voor onze meiden maken.
In de tussentijd zet ik het koffiezetapparaat al aan en ren in ik gauw met drie warme flesjes naar boven. Eenmaal boven komt de eerste error, wie geef ik haar flesje als eerst? Oké, wie huilt het hardst en wie zit lief te spelen? Ik besluit dit keer Jackie als eerste haar fles te geven, die drinkt ze zelf op in haar bedje. Mika volgt en ik ren snel verder naar zolder, Lize slaapt bij ons op de kamer en wordt net wakker. Met Lize onder mijn arm ren ik weer naar beneden en ik geef haar ook de fles. Zo, die liggen rustig te drinken. Eenmaal klaar breng in de meiden naar beneden, zodat ze lekker kunnen spelen. In de tussentijd verschoon ik de luiers en gaan de schone kleertjes aan. Het ochtendritueel is klaar en de dag kan beginnen.
Het blijft continu zoeken
Zelf een uurtje spelen gaat onze meiden goed af, daarna komen de aandachtmomentjes. Best lastig wel, want drie armen heb ik niet. Jackie is onze kleinste en zij wil graag veel aandacht en heeeel veel knuffelen. Mika is de middelste en wil de hele dag ’tap tap tap’ ( stappen door het huis, aan mijn armen). Lize is heel rustig en relaxed, toch voelt het fout om haar geen aandacht te geven. Oplossingen zijn er niet en drie tegelijk aandacht geven lukt gewoon haast niet. Voor alles is natuurlijk een oplossing dus gaan we geregeld met zijn drieën door het huis, Lize in de loopkar, Mika duwt de loopkar voort en ik hou Mika, met Jackie op mijn arm vast. Tadaaaa alledrie de aandacht die zij fijn vinden. Ideaal? Nee, dat niet.
Met wat extra handen keert de rust weer terug
Rustig slenteren wij de dag door, van eetmomentje naar eetmomentje. Koekjes krijgen ze de hele dag door en om en om probeer ik ieder zoveel mogelijk liefde te geven.
Wanneer Alex bijna thuis komt keert de rust terug, met z’n tweeën heb je toch wat meer handen, armen, hoofden en benen, om aan te hangen.
Aandacht verdelen blijft een puntje in ons gezin. Iedere keer loop ik er weer tegenaan. Hoe kan ik het beste de aandacht verdelen? Je wilt het als moeder zo graag heel goed doen. De aandachtscrisis begint ’s morgens vroeg en eindigt bij het toestoppen, voor het slapen gaan.
Als ik ,wanneer de meiden slapen, lekker op de bank zit, denk ik elke keer weer: morgen probeer ik het beter.
Vind je het leuk mee te lezen hoe het moederschap met een drieling mij afgaat?
http://www.instagram.com/graziellatenveen
Liefs,
Graziëlla
Mis niets!
Schrijf je in op de nieuwsbrief en ontvang alle nieuwe blogs
Eens in de twee weken komt er een nieuw verhaal over het leven en overleven met onze drieling. Met een lach, een traan en de nodige humor.
Geef een reactie