Dikke tranen rollen over mijn wangen. Wat raakt het me toch elke keer weer.
Via Instagram krijg ik een berichtje. Haar naam laat geen belletje rinkelen. Ze schrijft dat ze lang getwijfeld heeft me iets te sturen. De eerste zinnen zeggen genoeg.
Je kent elkaar niet en toch voelt het meteen vertrouwd. We hebben misschien ooit vijf zinnen gewisseld maar even heb ik het idee dat we elkaar al jaren kennen. Ouders die in hetzelfde schuitje hebben gezeten. De kleine wereld van de NICU van heel dichtbij hebben gezien.
Speciale band
Twee dagen later krijgen we het geweldige nieuws dat Pip met ons mee naar huis mag. De hoop dat dat gezegd gaat worden is zo groot en als het moment daar is ben je toch verrast en vol emoties. In tranen neem ik afscheid van alle lieve verpleegsters en zonder veel woorden ook van alle ouders en hun kanjers. Zij moeten helaas nog even. De dagen duren lang en de weken lijken maanden.
Veel van de ouders volg ik nog via social media. Ik geniet van de trotse momenten als ik zie dat hun zoon of dochter een mijlpaal heeft bereikt. Ook volg ik de mindere momenten en stuur ze kracht wanneer ze dat nodig hebben. Net zoals ze dat bij ons doen. Nee, ik spreek de meeste nooit in het dagelijkse leven, maar toch zijn ze voor mij speciaal en dat zullen ze altijd blijven. Zo ook de moeder van ons “buurmeisje” voor één nacht.
Afscheid
We hebben afscheid moeten nemen lees ik in haar berichtje. Afscheid? Hoezo? Hoe kan dat nou? Boosheid, verdriet en ongeloof. Ik wil iets doen maar weet dat dat niet kan. Ik sta met mijn rug tegen de muur en mijn mond vol tanden. Het liefst zou ik een knuffel gaan brengen, maar hoe raar zou dat zijn als twee onbekende? Ik kan het nieuws niet geloven, maar weet ook dat dit de harde realiteit van de NICU is.
Even besef ik weer ons grote geluk en beleef ik de laatste dagen opnieuw. Dit had ons verhaal kunnen zijn.
Sterkte…. zijn mijn woorden
Ze wilde me niet lastig vallen. Lastig vallen? Nooit! Ik zou willen dat ik het verdriet kan overnemen of alles kan terugdraaien zodat het anders was. Bijna wil ik sorry zeggen. Sorry voor alle overwinningen die we met Pip hebben behaald. Ik ben er stil van, en nog.
Afscheid moeten nemen van je gedragen kindje zou verboden moeten worden. Van je kinderen blijven ze af. Sterkte is het enige zinnige wat ik kan bedenken…. Het raakt me, ik draai me om in bed, geef Jos een dikke knuffel en val met de tranen op mijn wangen in slaap.
Dikke kus aan alle kanjers daarboven. Jullie hebben hard gestreden maar de oneerlijke strijd niet mogen winnen.
Mis niets!
Schrijf je in op de nieuwsbrief en ontvang alle nieuwe blogs
Eens in de twee weken komt er een nieuw verhaal over het leven en overleven met onze drieling. Met een lach, een traan en de nodige humor.
Ontzettend ontroerd door deze prachtige blog. Ik herken het gevoel ontzettend, dat je de andere ouders en kindjes op de neonatologie afdeling achterlaat…niet wetende hoe zij hun dagen verder door zullen brengen en hoe lang ze moeten wachten op goed nieuws. Dagelijks denk ik nog terug naar (inmiddels) 8 weken geleden, dat wij het goede nieuws kregen naar huis te mogen met onze Pipp (!). Heel fijn om jou en je prachtige gezin te mogen volgen, met heel veel zonnestralen en hier en daar wat regen. Bedankt daarvoor!
Wat fijn dat ook jullie de NICU ook met goed gevolg hebben mogen verlaten! Inderdaad, je bent zo betrokken bij de mensen daar. Met vele van hen heb ik nog contact en allemaal blijven ze een speciaal plekje in mijn hart hebben. Geniet van jullie Pipp :-). Kan niet anders dan een geweldige kanjer zijn! Liefs Sientje x