De ontmoeting

Vijf jaar geleden. Vervelen deed ik me niet. Doordeweeks was ik hard aan het werk en in de weekenden greep ik elke gelegenheid aan om er een feestje van te maken.

Waar wijn was, was Sientje, en andersom. Klinkt prima, en eerlijk gezegd was het dat ook. Ik was vrijgezel en genoot volop van het vrijgezellenleven.  Zo ook op “onze” avond. Samen met mijn neef Guus en vriendin Inèz hebben we kaartjes voor een feestje in Eindhoven. Een middelgroot feest in de tuin van een lunchroom. Ik was inmiddels op een leeftijd dat het fijn is als het feest op tijd begint, en zo was het ook. Een feestje van 12.00 tot 24.00 uur. Ik keek er naar uit. 

 Guus belt me de dag ervoor op, om te vragen of dat het goed is dat Jos ook mee gaat naar het feest. Ik weet wie het is maar daar is eigenlijk alles mee gezegd. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd is mijn motto, dus altijd gezellig. Als we om drie uur aankomen, is het feest al in volle gang. Het is heerlijk weer, dus een prima start van een gezellig feestje. Ik heb altijd minimaal een uur nodig om te acclimatiseren. Als mensen me op dat moment spotten, denken ze waarschijnlijk dat ik onder dwang ben meegenomen en binnen enkele seconden huilend ga wegrennen. Ik moet gewoon altijd even wennen aan al die pratende mensen om me heen. De harde muziek, de nieuwe omgeving en de plek die ik even wil verkennen. Waar kan ik drinken halen, waar kan ik plassen en waar kan ik heen als ik iemand beu ben? Als vrijgezel is dat best belangrijk omdat anders de kans bestaat dat je de halve avond braaf staat te knikken tegen één of andere zwetende, pratende snor, waarvan iedereen denkt dat het je partner is. Dat moet je zien te voorkomen. Inmiddels is het eerste glas wijn al een feit en begin ik wat te ontdooien. Ik betrap mezelf er op dat mijn voet meegaat op de muziek terwijl ik ik absoluut geen danser ben. 

Het liefst loop ik op een feestje de hele avond rondjes. Overal even aanhaken en eens in het uur terug naar mijn vrienden met wie ik hier ben.  Rondje twee zit er inmiddels op en ook wijntje drie is een feit. Omdat de tuin van de lunchroom niet heel groot is, is ieder uur een rondje lopen misschien iets of wat overdreven. Ik zet de frequentie dus iets omlaag. Iedereen is met elkaar in gesprek, alleen Jos en ik staan wat rond te kijken. We raken met elkaar in gesprek. Ik weet eigenlijk niet meer precies waarover het ging, maar het feit dat ik het heb onthouden wil zeggen dat ik er echt met mijn aandacht bij was. “Gezellige buurt” zoals we dat in Brabant zeggen.  

 Slap zeveren, daar ben ik goed in. En wat blijkt? Ook Jos is van het zeveren en heeft opmerkingen waardoor ik bijna mijn wijn uitspuug van het lachen. Ik zeg “bijna”, want wijn uitspugen is natuurlijk not done. We staan zeker een uur te kletsen. Als iemand op een zomers feestje me een uur boeit, dan heb je flink wat punten gescoord kan ik je vertellen. De zon brandt op mijn gezicht en om nog een beetje indruk te maken, werk ik mijn lippenstift snel nog even bij. Om ons heen staan veel mensen los te gaan op de muziek. Je kunt wel merken dat het later wordt. Achter mij staat een kerel met haar tot op zijn schouder. Zijn haren plakken in zijn nek en in zijn blauwe T-shirt zitten zweetkringen.  

Guus heeft inmiddels nog een rondje drinken gehaald en geeft aan dat hij en Inèz zo naar huis rijden. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het inmiddels 21.00 uur is. “Naar huis?”, vraag ik verbaasd. Het feest duurt nog drie uur, dus ik zie geen reden om te gaan. Ik zie Jos nadenken. “Ga jij mee naar huis?”, vraag ik terwijl ik nonchalant mijn gemorste wijn van mijn jurkje probeer te vegen.  “We kunnen in Handel nog wel even een drankje pakken”, zegt hij bedenkelijk. Handel is een dorpje, ook wel een gat genoemd. Zo’n dorp waar je binnenrijdt en voor je goed en wel een keer adem hebt gehaald het alweer verlaat. Niet echt een feestlocatie. Ik zie mezelf er op zaterdagavond in ieder geval niet een avondvullend programma volgen. “Daar word je toch niet vrolijk van op een zaterdag”, zeg ik stellig. “Ik pak de bus wel”, zeg ik. De laatste bus vertrekt om 00.00 uur vanaf het station. Dat is toch zeker nog dik twee uur feesten. Ik zie Jos denken. Tegenwoordig zou ik weten dat hij aan het bedenken is hoe hij aan kan geven te blijven, maar op die avond kon ik dat nog niet van zijn gezicht aflezen. Zwijgend blijft hij staan, terwijl het zweet van de dansende man in het blauwe shirt voorbij komt, lieg ik: “Ouwehoeren we toch gewoon samen. Ik heb genoeg rondjes gelopen vandaag”. Het ouwehoeren meen ik hoor, alleen ik ben nog niet op de helft van het aantal rondjes dat ik normaal loop. Waarom niet eigenlijk? Omdat het feestje wat kleiner is, is eigenlijk niet echt een geldend excuus voor het lopen van weinig rondjes. “Ga je mee? ” vraagt Guus nog een keer aan Jos.  Zonder verder na te denken, zegt hij nog een pilsje te gaan halen en met mij te blijven. Ik verslik me bijna een kijk hem aan. “Gezellig”, zeg ik met een lach, en ik meen het nog ook.