De hele dag kijk ik al uit naar een avond thuis. Na een lekker warme douche schiet ik in mijn pyjama en strompel naar beneden. Met een warme kop thee beland ik aan de eettafel.
Ik open de Disney doos, trek de plastic zak open en gooi alle stukjes in de deksel van de doos. Deze week ga ik voor 1000 stukjes.
Op mijn gemak hang ik boven de bak om wat kleuren te sorteren en echt aan de slag te gaan. Een puzzelavond, heerlijk! Even nergens aan hoeven denken en mijn hoofd breken over dat missende roze stukje in de bijna complete disneyjurk.
Helaas geen recente beschrijving van mijn avondvulling. Dik twee jaar geleden kwam een puzzelavond regelmatig voor.
Ik zat nog net niet in hetzelfde trainingspak naast Jos, maar degelijk klinkt en was het wel.
Wie gaat er nou 1000 stukjes aan elkaar leggen om ze vervolgens na een aantal dagen weer terug in de doos te gooien? En deze doos nooit meer te openen? Euh….Ik.
En nog steeds klinkt het als muziek in mijn oren.
De puzzelavonden bestaan nog steeds
Er zijn nog steeds avonden die ik de naam ‘puzzelavond’ zou kunnen geven.
Al moet ik eerlijk bekennen dat ik ze net wat minder relaxt vindt.
Op mijn knieën zit ik voor de kast. Mijn kop thee staat op de aanrecht koud te worden. In mijn huispak struin ik de vloer af en duik ik de lades in.
Hier moet echt nog wel een stukje liggen. Gelukkig heb ik net de koe al gevonden maar het houten schaap is spoorloos. Heel ver weg kan dat beest toch niet zijn. Ik raak lichtelijk geïrriteerd. Alle 24 houten stukjes liggen op tafel te wachten op het laatste schaap. Boven hoor ik Tess zich melden maar in deze irritatiemodus moet ik niet naar boven gaan. Gelukkig is Jos thuis die het op zich neemt.
“Ik kan ze allemaal dromen”
Ik geef het zoeken van het laatste stukje op, ga aan tafel hangen en bekijk de 5 houten planken die voor me liggen nog eens goed. Het ergste is dat ik ze allemaal kan dromen. Stuk voor stuk. Inmiddels is dit naar schatting ook de vierentachtigste keer dat ik ze maak. Weinig uitdaging maar wel een brok frustratie. Één van Nijntje, één van de boerderij, één met vervoersmiddelen en twee met dieren.
De laatste twee frustreren me het meeste. Ze hebben dezelfde houtkleur en zijn van hetzelfde formaat. De eerste tien keer heb ik ze vervloekt maar juist daarom ken ik ze nu het beste. Ik zucht nog een keer. Ze hebben zich er vandaag toch zeker een kwartier mee vermaakt. Eén derde van de tijd die ik nu kwijt ben om het weer compleet te maken. Waarom koop ik dit voor onze meiden? Ze worden er niet relaxt van, zijn niet trots op wat ze uiteindelijk gemaakt hebben en zuinig zijn ze ook niet.
Morgen verzinnen we iets anders
Ik berg de puzzels weer op in de kast. Soms leg ik ze bewust op een plek waar de meiden niet bij kunnen. Dan weet ik in ieder geval dat ze voor tien uur ’s cohtends niet al door het hele huis liggen. ‘Morgen gaan we niet puzzelen meiden’, zeg ik tegen mezelf. Mama is er even klaar mee. Morgen gaan we iets anders verzinnen. Iets wat voor mama geen opruimtijd kost, Oké heel misschien als er een verloren kwartier in de dag zit. Dan pak ik de puzzels om ervoor te zorgen dat jullie lief blijven spelen.
In mijn gedachten weet ik het al. Morgenavond ga ik weer op mijn knieën door het huis. Op naar weer een nieuwe puzzelavond.
Fotocredits: Demi Rasooli photography
Mis niets!
Schrijf je in op de nieuwsbrief en ontvang alle nieuwe blogs
Eens in de twee weken komt er een nieuw verhaal over het leven en overleven met onze drieling. Met een lach, een traan en de nodige humor.
Whahaha!!!!🤣😂 Herkenbaar!! Een goede vriendin van mij is al weken op zoek naar “maria” van haar kerststal!!! Hihihi heeft puzzelpootjes gekregen denken we 🤪
puzzelpootjes ja haha dat was een goede bewoording geweest. Ik hoop dat Jozef zijn vrouw ooit weer in zijn armen kan sluiten, succes daar.
Zoals altijd: mooi geschreven. En zo gaat het al generaties lang. Met dit verschil: vroeger was er minder speelgoed waarmee we ons moesten vermaken. Ik hoor mijn moeder nog zeggen:’ waar is dat puzzelstukje toch gebleven’ ? En jaren later zijn de visjes van het vishengelspel op onverklaarbare wijze verdwenen. Niet een visje maar een stuk of acht. Nooit meer gevonden. En ik maar prakkeseren waar hij die toch verstopt kon hebben.
En nu? Nu bereid ik me voor op een nieuwe fase in mijn oma-bestaan. Inmiddels heeft mijn kleinzoon het eerste stukje ‘kwijt gemaakt’.
Dankjewel!
Oh nou inderdaad ik geloof het meteen. Ja de geschiedenis herhaalt zich, zo werkt het idd.
Ik hoop ooit ook stukjes te mogen zoeken in mijn oma-bestaan. Al is het voordeel dan dat ik de deur dichttrek en het puzzelstukje weer snel vergeet.
Je hebt ze toch wel succes gewenst he? hihi