Reddende rommel

3 oktober 2020

Daar gaan we dan. Een auto vol met spullen, maar vooral een berg kinderen op de achterbank.

Ik kijk nog elke keer met verbazing achterom. Daar zit ons complete gezin met de beste kapitein aan het stuur. De eerste rit gaat een reis van zeven uur zijn. Hoe gaan onze meiden dat doen en gaan we dit zelf wel volhouden? Zitten ze vechtend op de achterbank of zit ik de hele rit achterstevoren? De antwoorden weten we nog niet, maar het hotel is geboekt dus terugkrabbelen is geen optie.

Onze tuinset

Om vier uur midden in de nacht sluipen we de slaapkamer in, waar onze meiden nog vredig liggen te slapen. Al slapend tillen we ze uit de bedjes, tenminste dat was het plan. Als ik eerlijk ben klonk het geweldig. Met pyjama nog aan de autostoel in zodat we de eerste drie uur ongestoord gas kunnen geven.

Bij de eerste deurzwaai zit Tess al rechtop in haar bed en kan het niet laten ons te benoemen. Waar ik daar normaal soms best trots op ben, ben ik nu niet blij. ‘Papa, mama’, roept ze opgewekt. Ssst, jij hoort te slapen zeg ik zachtjes. Hierdoor is de toon natuurlijk gezet en staan ook Pip en Janne op aan.
Wakker en wel zitten we dus met het hele team om vier uur ’s nachts in de auto. Goed gedaan mama, als je nog eens van die leuke ideeën hebt.

Gemene rozijntjes

Omdat ik wist dat dit een lange rit ging worden hebben we wat reddende rommel ingeslagen. Van stuiterbal tot toverstaf, een pop en een telefoontje. Daarnaast hebben we van bekende twee televisieschermen voor aan onze hoofdsteunen kunnen lenen. Ook snoep, fruit en drinken mogen niet ontbreken. Waarbij rozijntjes het allerbelangrijkste zijn, daar zijn ze wel even zoet mee. Eigenlijk best gemeen, kleine ieniemienie snoepjes in een te klein doosje geduwd om ze met de fijne motoriek er weer uit te mogen vissen. Je kan er van vinden wat je wilt, maar het werkt in ieder geval wel. Om nou te starten met een bak rozijnen om vier uur ‘s nachts gaat me net te ver. Dus het eerste uur zitten we braaf voor ons uit te staren en luisteren we gezamenlijk naar een sprookje. Ik weet niet eens meer welk sprookje dus zo aandachtig was ik er zelf niet bij.

Het zandkasteel

Zodra onze meiden uiteindelijk ook afhaken grijp ik dan toch maar naar de rozijnen. Om half zes klinken rozijnen als een prima ontbijt. Zitten ook weleens in de muesli, praat ik mezelf goed. En zo zijn ze dan toch weer een half uurtje stil. Ik zie dat Janne en Tess vechten tegen hun slaap, maar er niet aan toegeven. Uiteindelijk zet ik de televisie aan en beslis dat het zandkasteel de komende tijd het vermaak gaat zijn. Thuis heb ik over het algemeen de regel dat de televisie voor 4 uur ‘s middags niet aangaat (weekenden uitgezonderd), maar onder het mom van “het is vakantie”, gooien we al onze principes overboord. Gelukkig brengt het zandkasteel rust. Inmiddels heb ik al spierpijn in mijn nek van het omkijken.

De aankomst

Het begint licht te worden en steeds meer auto’s zijn net als wij onderweg. Ondertussen vraag ik me altijd af waar die mensen toch zo vroeg naartoe gaan? Wij zijn ook op weg maar dat is een uitzondering, maar wat gaan jullie allemaal doen? Een man in pak, een ouder stel, moeder met kind, één of andere gabber met een zonnebril en een vrouw met een kapsel zo hoog als het dak van de auto. Gaan die allemaal werken? Komen die terug van een avond uit? Achter me hoor ik een geluid wat ik niet kan thuisbrengen. Ik draai me om en zie het krentjes ontbijt op Janne’s schoot liggen. Stop maar even Jos want hier gaat iets niet helemaal goed. De eerste afslag gaan we de snelweg af. Ik haal Janne uit de auto en ruil haar pyjama in voor de kleding van morgen. Het spuugpak gaat achterin de auto en op naar de laatste vier uur rijden. Hoe verder de rit vordert hoe meer trucjes mama Sientje uit de kast moet halen. Kiekeboe, snoep, vol enthousiasme een liedje zingen en in de achteruit kijk spiegel gekke bekken trekken. Ik zal jullie de beschrijving van de hele rit besparen maar de ijskrabber, wegenkaart en een verdwaald elastiekje hebben zeker meegeholpen om na zeven uur rijden op plaats van bestemming te zijn.
Ik til onze meiden de auto uit en vol trots lopen we het hotel binnen. Een hotel op een berg in Oostenrijk. De geruite gordijntjes kijken ons aan en de geur van eten komt ons al tegemoet. Nog even kijk ik achterom naar onze auto. Ik ben de autorit alweer bijna vergeten, bijna dan…..

Oops...

Slider with alias blog header not found.