Het is nu bijna 3 jaar geleden maar ik herinner deze dag als de dag van gisteren.
We gingen op de fiets richting het verloskundig centrum voor onze 1e termijn echo. Tijdens dit korte fietsritje zei ik lachend tegen mijn man Paul: ‘ik hoop dat het geen tweeling is , 1 kindje erbij is voldoende en dan is ons gezin compleet’.
Een drieling!
We waren snel aan de beurt en de echoscopist begon met het maken van de echo. Ik zag meteen dat het ging om een tweelingzwangerschap. Als je al eerdere echo’s heb gehad, dan weet je ongeveer waar je naar moet kijken. Maar zij was nog niet klaar en vond ook nog een derde kloppend hartje.
Onze hersenen maakte overuren
We waren allebei enorm geschrokken, zoals je je misschien kan voorstellen. De echoscopist vond het daarentegen helemaal geweldig en riep er meteen nog een collega bij om dit wonder ook uitvoerig te bekijken. Na dit grote nieuws maakten onze hersenen overuren met verschillende vragen: Kunnen we dit aan? Hebben wij genoeg financiële middelen om deze kindjes een goede toekomst te bieden? Gaat dit allemaal wel passen in mijn buik? Hoe gaan we werk & opvang combineren?
De reacties
Dezelfde dag hebben we al onze familie & vrienden ingelicht, want we hadden enorme behoefte om te praten wat ons overkomen was. De reacties varieerden van wat gaaf tot mensen die het niet konden geloven. Meteen boden mensen spullen en hun hulp aan, wat wij echt super lief vonden. Tegelijkertijd ook erg fijn, want met 3 kindjes op komst heb je wel wat nodig.
Ik kwam erachter dat er op Facebook een besloten groep was voor moeders van drielingen en meer. Zo fijn, dat ik daar mijn verhaal kwijt kan en tips & adviezen kan vragen. Dat heeft ons erg geholpen om het nieuws te verwerken.
Vier dagen na de ontdekking van de drielingzwangerschap zaten we al in het LUMC ziekenhuis voor een gesprek met een gynaecoloog. Natuurlijk werd er eerst weer een echo gemaakt en zij vertelde ons dat ik de meest gunstige drielingzwangerschap had. Ik had namelijk 3 vruchtzakken en 3 placenta’s. Tijdens dit gesprek werden natuurlijk ook de risico’s & complicaties besproken. Bijvoorbeeld de kans op een vroeggeboorte, want bij een drielingzwangerschap worden de meeste drielingen tussen week 32 en 36 geboren. Ook werd reductie besproken (dit is het weghalen van een bevrucht eitje), gelukkig waren wij voorbereid op deze vraag. Wij waren het beiden met elkaar eens dat we voor alle 3 zouden gaan. Alle 3 waren ze heel erg welkom.
Het verloop van de zwangerschap
Ik moet zeggen dat ik verder een goede zwangerschap heb gehad. Natuurlijk wel wat zwangerschapskwaaltjes maar niet veel meer dan bij mijn 1e zwangerschap. We hadden controles om de 3-4 weken en alle controles waren hartstikke goed. De 3 kindjes groeiden zoals eenlingen. Op advies van het ziekenhuis ben ik wel gestopt met werken in week 24. De weken daarna voelde ik mij prima. Ik ging zelfs tot week 32 mijn zoontje Dex op de fiets halen van het kinderdagverblijf.
Vanaf week 33 werd het echt heel zwaar voor mij. Ik had moeite met slapen ’s nachts. Dan ging ik gekke dingen doen, zoals de was strijken en tafel dekken voor het ontbijt. Gelukkig bood het ziekenhuis aan om een nacht te komen slapen in het geboortehuis om even bij te tanken. Ik ben na die nacht niet meer naar huis gegaan. Onze drie zoontjes Kay, Josh & Finn zijn met 34 weken en 3 dagen op 31 juli 2017 met een keizersnede geboren.
Alle 3 hadden ze super mooie gewichten en waren helemaal gezond. Kay 2.260 gram, Josh 2.358 gram en Finn 2.230 gram. De boys deden het zo goed dat ze na 2 dagen op de neonatologie afdeling overgeplaatst werden naar het Alrijne ziekenhuis in Leiderdorp. Voor deze overplaatsing waren wel 3 ambulances nodig. Normaal is een ambulancerit natuurlijk niet heel positief, maar voor ons wel. We wisten dat als de boys goed groeiden en hun flesjes leeg konden drinken we snel met het hele gezin thuis zouden zijn.
Onverwachts langer in het ziekenhuis
Zoals je misschien kan voorstellen, ouders worden van een drieling is al pittig maar daarboven op kwam ik in de lappenmand terecht vanwege een darmperforatie. Uiteindelijk ben ik hiervoor 3 keer geopereerd. Ik heb mijn toentertijd vaak afgevraagd of dit na aanleiding was van de drielingzwangerschap? Maar wij houden het gewoon op echt heel veel dikke PECH.
Na bijna 5 weken was eindelijk de grote dag aangebroken dat we met ze alle naar huis toe mochten. Wow wat was dat een grote opluchting, lekker weer naar huis! Met 3 maxi cosi’s liepen we het ziekenhuis uit, je zag mensen echt kijken van “zie ik het nu goed zijn het er 3”?
Eenmaal thuis hebben een aantal maanden heel veel hulp van familie, vrienden, buren & collega’s gehad omdat ik zelf nog niet in staat was om de volledige zorg voor onze 4 zoontjes op mij te nemen. Daarnaast was er een hoofdrol weggelegd voor mijn lieve man Paul, hun geweldige papa die ondanks deze pittige & hectische tijd zijn hoofd koel heeft gehouden en met zo veel liefde zorgde voor al zijn zoontjes en voor mij.
Inmiddels zijn Kay, Josh & Finn al bijna 2,5 jaar, het zijn heerlijke peuters en in een volgende blog schrijf ik graag meer over onze avonturen tot aan nu.
Vind je leuk om ons gezin te volgen, dan kan dit op Instagram.
Https://www.instagram.com/sandravklink
Mis niets!
Schrijf je in op de nieuwsbrief en ontvang alle nieuwe blogs
Eens in de twee weken komt er een nieuw verhaal over het leven en overleven met onze drieling. Met een lach, een traan en de nodige humor.
Geef een reactie