“Een week later op maandagmiddag staat de tweede sessie gepland.
Waar moet ik beginnen? Mijn verhaal, ons verhaal. Het is voor mij nog steeds een soort film.
Ik kijk ernaar, maar eigenlijk heb ik niet eens in de gaten dat ik zelf meespeel. Het lijkt alsof ik over iemand anders zit te praten, maar ik ken alle details en kan op alle vragen antwoord geven. Ik begin te vertellen en merk dat ik het fijn vind dat ik tegen een onbekende praat. Iemand die mij niet kent en voor wie ons verhaal helemaal nieuw is. Niet iemand uit ons dorp. Niet iemand die weet over mijn zwangerschap, over de relatie met Jos en ook niet over de geboorte van onze drielingmeiden. Ik voel een knoop in mijn maag en neem een slok water.
De tranen komen
“Neem de tijd”, geeft Meike aan. Ik weet dat ik dicht bij de ontknoping kom. Ik voel het ook. Mijn hart begint sneller te kloppen en ik adem anders. Waarom vind ik dit zo spannend? Ik slik en voel tranen opkomen. Het raakt me. Mijn eigen verhaal raakt me nog steeds.
Meike kijkt me aan, zoals ze dat al de hele sessie doet. Ik probeer nog iets grappigs te bedenken om de sfeer te verbeteren, mijn tranen te laten verdwijnen en de gezellige Sientje te zijn, maar ze is in geen velden of wegen te bekennen.
Ik slik. “Laat maar gaan”, zegt ze zachtjes. En daar komen ze. Ontelbaar veel tranen lopen over mijn wangen en strijken neer op mijn zwarte top. Ik kan het niet meer stoppen. Ik ga voorover hangen met mijn hoofd in mijn handen. Meike geeft me de zakdoekjes aan. Tussen het snikken door is zelfs een ‘dankjewel’ onverstaanbaar.
Na een aantal minuten kan ik weer een beetje denken. “Zo dat is eruit. Doe mij maar een wijntje”, zeg ik met een nat gezicht. Even moet ik met mijn hoofd weg uit mijn verhaal. Ik haal diep adem. “Je hebt het knap verteld. Het is niet niks”, geeft ze aan. Waarschijnlijk zegt ze dat tegen iedereen, maar toch voel ik me gehoord. Met mijn natte top trek ik mijn jas weer aan en pak mijn agenda. “Volgende week, zelfde tijd?”, vraagt ze. Ik knik instemmend en schrijf ‘sporten’ in mijn werkagenda.
Sessie twee
Ik weet eigenlijk niet of ik er zin in heb of er juist tegen opzie. Ik parkeer mijn auto naast de praktijk en stap uit. Ik merk dat ik het spannend vind. Spannend om mijn verhaal weer te starten. Ik open de deur en zie dat de wachtkamer voller is dan de vorige keer. Ik twijfel altijd of ik ‘hoi’ moet zeggen tegen de mensen die binnen zitten. Moet ik ze negeren of juist aankijken? Allemaal van die onzinnige wachtkamervragen die in je opkomen, omdat de stilte om te snijden is. Het plekje op de bank is bezet door een meisje met rood haar en een felgroene jas. Het liefst ga ik altijd op dezelfde plek zitten. Dat voelt vertrouwd. Ietwat onwennig neem ik de witte stoel achterin de wachtkamer.
“Julia”, zegt de vrouw die de deur achter me openmaakt. Hoewel het niet mijn naam is, kijk ik om. Het is 14.55 uur en om 15.00 uur heb ik mijn afspraak staan.
Klokslag 15.00 uur gaat de deur open. “Sientje”, hoor ik haar zeggen. Ik hoor aan haar stem dat het Meike is en sta op. Ze loopt voorop en haar leren hoge laarzen vallen me meteen op. Een gewaagde outfit. Ik houd er wel van. Ik hang mijn jas op en ga zitten op de bank. Ze neemt haar notitieblok erbij en kijkt me aan. “Hoe is het met je?”, vraagt ze.
Mis niets!
Schrijf je in op de nieuwsbrief en ontvang alle nieuwe blogs
Eens in de twee weken komt er een nieuw verhaal over het leven en overleven met onze drieling. Met een lach, een traan en de nodige humor.
Wat beschrijf je het mooi knap hoor ik volg je op insta en geniet bannen verhalen
Dankjewel! :-)
Wat kan je goed schrijven, mooi dat je hulp hebt gevraagd,
Lastig omdat je zelf ook uit de hulpverlening komt.
Zelf heb ik drie kinderen gekregen en thuis bevallen.
Alles volgens het boekje, ik weet nog dat ik heel trots was op mezelf dat ik het zo maar heb gedaan
Mijn dochter heeft een tweeling gekregen, ik ben een maand bij haar geweest om te helpen, ook met de nachtvoedingen.
De meisjes waren klein maar mochten mee naar huis.
Laatst ook een programma op tv gezien over te vroeg geboren kinderen, watten spanning en angst.
Ik volg je met veel plezier , moet erg lachen om de meisjes en om je humor
Vonden ze het nog steeds leuk als je ze filmt? Er komt een dag dat ze heel hard NEE roepen.
Lieve groeten
Carla Potters, oma van 5 kleinkinderen en op 67 e nog steeds aan het werk op school en sta natuurlijk altijd klaar voor mijn kinderen en kleinkinderen,
Hi Carla,
Wat mooi om te horen en wat fijn dat je er kon zijn.
haha op dit moment vinden ze het nog prima dus ik hoop dat ik nog lang door mag gaan met filmen. ;-)