Tidaa boe klie

Ik kijk Janne recht in haar ogen aan. Volg haar lippen en doe echt mijn best. Ze herhaalt dezelfde klanken steeds maar weer. Ik zucht een keer diep en neem een slok van mijn koude thee.

Vooruit nog één keer dan. Ze wijst naar de grond terwijl ze weer dezelfde klanken laat horen.
Ik besef me echt dat ze me iets duidelijk wil maken, maar hoe goed ik ook mijn best doe ik kan haar niet verstaan.
Er ligt niks op de grond en honger en dorst kunnen het ook niet zijn. Daarmee houden op dit moment mij scenario’s op. Ik voel me schuldig maar weet dat ik er niets aan kan doen.

Tess kijkt me vermoeiend aan. Haar wenkbrauwen zijn gefronst. Zou zij het wel snappen? Ze zegt niks maar eigenlijk zegt haar blik genoeg. Ik zou diezelfde geïrriteerde blik kunnen hebben als ik merk dat iemand teveel tijd nodig heeft. In de rij bij de kassa zien ze mijn gezicht zo regelmatig. Maar dit keer is de blik op mij gericht. “Kast?”, roep ik nog uit wanhoop, maar ook daar wordt Janne niet vrolijk van. Ik geef het op, drink mijn thee op en haal Janne uit de stoel. Ik zie haar balen en ik baal met haar mee.

Dit is een van de scenario’s die zich de laatste tijd regelmatig afspeelt. Onze Chinees sprekende kinderen, zo noem ik ze.  Waar hebben ze het van en waar halen ze de onverstaanbare woorden vandaan? Het lijkt wel of er ’s nachts iemand binnen sluipt, drie uur bijles Chinees inzet, en dit zo al een aantal maanden doet. “Nou meneer Chang (of hoe je ook mag heten)…. hou daar maar eens mee op!” Ze kennen al aardig wat woordjes en mama voelt zich daardoor niet de slimste. Eén tegen drie kan ook nooit de bedoeling zijn. Meer dan de helft binnen ons huishouden beheerst deze buitenlandse taal. Ik heb sowieso nooit een talenknobbel gehad, maar dit gaat helemaal mijn pet te boven.

Pip zit inmiddels op haar knieën voor het aanrecht. Ze mompelt wat Chinese taal en kruipt naar Tess. Samen raken ze in gesprek. Aan de gezichten te zien is het een gezellig gesprek. Op dit soort momenten vraag ik me altijd af waar het over gaat.
Ik zie mezelf zitten met een clubje vriendinnen op de vrijdagavond. Onder het genot van een glas wijn kletsen we bij. Er is altijd wel iemand die iets nieuws te melden heeft. Zou dat bij onze meiden ook zo zijn? Ze zijn tenslotte met drieën dus zouden genoeg te bespreken kunnen hebben. Al krijgen ze van de buitenwereld nog niet heel veel mee.

Ik probeer me een voorstelling te maken van het gesprek. Dingen die ze meemaken en om zich heen zien gebeuren.
Opa Gijs was gisteren aan het zingen, maar het was niet om aan te horen! Ik negeerde zijn liedje maar hij wilde maar niet stoppen. Oma Marian had donderdag toch lekker gekookt, het was heerlijk. Mama is daar echt niet zo goed in, vind je wel?  Denk je dat mama vannacht slecht geslapen heeft? We waren ook wel heel vroeg wakker. Zou dat de inhoud zijn van de gesprekken? Ik weet het niet en misschien wil ik het ook helemaal niet weten.
Klets maar meiden en oefen samen maar. Papa en mama haken later wel in. We hebben nog jaren genoeg om lekker bij te kletsen.