Daar zaten we dan, rond kwart voor negen in de ochtend, in de auto naar huis. In een envelop zat het harde bewijs van een echo in mijn hand. Alles voor die dag moesten we nog regelen, want daar hadden we ten slotte meer dan voldoende tijd voor, hadden we samen bedacht.
Het kopen van de lunch, regelen van de ballonnen bij goed nieuws en taart bij de bakker. Alles van dit leek nu een grote opgave. Beiden in onze eigen wereld… overleggen is op dit moment niet ons sterkste punt. Supermarkt dan maar? Ja, laten we dat maar doen. Over 3 uurtjes staan onze beide ouders nietsvermoedend op de stoep voor een verjaardagslunch.
Even later staan we lamgeslagen samen in de supermarkt. Euh… brood, is het eerste wat me te binnen schiet. Gelukkig is het niet druk in de winkel. Om ons heen lopen moeders met jonge kinderen te sjouwen. Moeders met één kind. Dat kan ik ook wel zeggen mijn gedachten. Maar drie? Hoe kun je in hemelsnaam met drie kinderen nog iets ondernemen? Laat staan boodschappen doen.
Deze? Vraagt Jos terwijl we bij de vleeswaren zijn aangekomen. Hij is in ieder geval nog een beetje in staat om na te denken, gelukkig maar. Ja helemaal prima, goed idee, antwoord ik. Ik heb het beleg niet aangekeken, maar vertrouw volledig op zijn keuze.
Al hadden ze op dit moment bij de supermarkt olifanten staan aanprijzen, had ik ze nog in mijn winkelwagentje geladen. Bijna krijg ik medelijden met de onvolledige lunch die onze ouders te wachten staat deze middag. Hebben we nog koffie? Ik denk na, maar kan echt niet tot een zinnig antwoord komen. “Nee, niet genoeg meer”, zeg ik om er maar vanaf te zijn.
Tussen de schappen bij de koffie staat een moeder met een huilend jongetje, al wijzend naar de koeken. “En dat maal drie” zegt Jos als onze blikken elkaar kruisen. Wat een confrontatie, en dat alleen nog maar in de supermarkt. Het liefst zou ik nu thuis op de bank gaan liggen om het nieuws te laten bezinken, voor zover dat vandaag nog gaat lukken.
Maar laten we gaan betalen, zodat we vlug nog wat ballonnen kunnen halen om de schrik in ieder geval met onze ouders te kunnen delen!
Mis niets!
Schrijf je in op de nieuwsbrief en ontvang alle nieuwe blogs
Eens in de twee weken komt er een nieuw verhaal over het leven en overleven met onze drieling. Met een lach, een traan en de nodige humor.
Geef een reactie